Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ: Του Νεκρού αδελφού και του Γιοφυριού της Άρτας

Ένα πρώτο κομμάτι του ομαδικού παζλ που φιλοτέχνησαν οι μαθητές της Α΄ Λυκείου στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας αποτελεί η εργασία του Κωνσταντίνου Τσίτσιου. Πρόκειται για τις παραλογές και συγκεκριμένα για την παραλογή του Νεκρού αδελφού που μελετήθηκε στο πλαίσιο της ενότητας Τα φύλα στη λογοτεχνία-Πατριαρχική οικογένεια.



Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015

Ο έρωτας κατά Παπανούτσο (Υλικό για την Έκθεση-έκφραση)

 Ο έρωτας απασχολεί τους εφήβους συστηματικά και με αυξανόμενη ένταση και ως βίωμα αλλά και ως θέμα έκθεσης, ειδικά στην Ά Λυκείου, όπου αφιερώνεται ένας θεματικός κύκλος στο βιβλίο της Έκφρασης-Έκθεσης. Το κείμενο του Ευ. Παπανούτσου δίνει πειστικές και τεκμηριωμένες απαντήσεις σε κάθε ενδιαφερόμενο και ιδιαιτέρως στους μαθητές.



ΕΡΩΤΑΣ

"Πολύ μεγάλη σημασία για τη διαμόρφωση των διαθέσεων και της συμπεριφοράς του ανθρώπου στο κεφάλαιο της ερωτικής ζωής, και γενικότερα στη συγκρότηση της προσωπικότητάς του, έχουν οι πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες, το πώς γεύτηκε στα χρόνια της νεότητάς του την ηδονή του φύλου. Εάν μερικοί μιλούν για την επιθυμία και τον έρωτα επιπόλαια η με σαρκασμό, σα να είναι δευτερεύουσες η ευτελείς υποθέσεις της ζωής, εάν ακόμη μερικοί αισθάνονται απέναντι στην επιθυμία και στον έρωτα αποστροφή και φόβο, αηδίαν η αβεβαιότητα, τούτο κατά μεγάλο μέρος οφείλεται στο γεγονός ότι και οι πρώτοι και οι δεύτεροι δεν ευτύχησαν να έχουν καλές σεξουαλικές και αισθηματικές εμπειρίες στα πρώτα, τα κρίσιμα χρόνια της ζωής. Με τις πρώτες εμπειρίες, και σε τούτο και σε πολλά άλλα θέματα, τοποθετούνται για το χαρακτήρα και την πνευματική υφή του ανθρώπου οι σιδηροτροχιές απάνω στις οποίες θα κινηθεί, όπως το τραίνο στις γραμμές του.

Είναι μεγάλη ευλογία για το νέο άνθρωπο να έχει με καλούς οιωνούς μυηθεί στα αινίγματα και στις συγκινήσεις του sex. Θα σταθεί γερά πάνω στα δυο του πόδια, θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία και θα αντέξει στις θύελλες της ζωής.

Αλλοίμονο σ' εκείνον που έχει γευτεί πρόστυχα την ηδονή της σάρκας στα πρώτα βήματά του, ή στο πρώτο του ερωτικό αναφτέρωμα συνάντησε την αδιαφορία ή γνώρισε την απογοήτευση. Στραβώνει ο δρόμος του και δύσκολα θα ξαναβρεί τη σωστή γραμμή. Δεν είναι σπάνιοι (ακόμη και στους κύκλους των μορφωμένων) εκείνοι που, όταν συζητούμε μαζί τους για τον έρωτα, μας αιφνιδιάζουν με τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν ή τον προσπερνούν με ελαφρότητα και ειρωνεία ή μιλούν γι' αυτόν με κυνισμό και απρέπεια. Απορούμε πώς άνθρωποι σοβαροί τηρούν απέναντι σ' ένα τόσο σοβαρό θέμα μια τόσο παιδαριώδη στάση. Κακότυχοι άνθρωποι... Την ώρα που πήγαινε να ανθίσει η ψυχή τους, που δοκίμαζαν να μυηθούν στα μυστήρια και να χαρούν το θαύμα, δεν αξιώθηκαν να βρούν τον σύντροφο τον πρόθυμο να τους παρασταθεί, τον άξιο ν' αγωνιστεί μαζί τους τον ωραίο αγώνα-και έμειναν στη μέση του δρόμου ή παραστράτησαν. Όσο περνούν τα χρόνια η στέρηση θα γίνεται πιο πικρή, ο εκτροχιασμός πιο επικίνδυνος και ξαφνιάζεται κανείς να βλέπει ανθρώπους που πέρασαν με ευπρέπεια τη ζωή τους, να έχουν γεράματα όχι ειρηνικά, ούτε ανεπαίσχυντα.

Θα έδινα λοιπόν στους νέους για τον ορθό ερωτικό προσανατολισμό τους τις εξής συμβουλές:

α. Μην ταυτίζετε τον έρωτα με την επιθυμία. Η επιθυμία είναι απαίτηση της ζωτικότητάς σας, η ικανοποίηση της θα σας ανακουφίσει. Ο έρωτας αποκαλύπτεται στο πνεύμα, με αυτόν θα ολοκληρωθεί η ύπαρξή σας...
Μη βιάζεσαι λοιπόν να αποφασίσεις. Περίμενε να 'ρθει η ευλογία του έρωτα. Πρώτη μας λοιπόν συμβουλή πρέπει να 'ναι προσμονή, όχι βιασύνη. Γιατί όχι βιασύνη; Γιατί την ώρα της ροδοδάκτυλης αυγής μια κακή τοποθέτηση της αγάπης μας μπορεί να μας πολώσει προς τα κάτω, να μεταθέσει το κέντρο του ηθικού μας βάρους χαμηλά και να μείνουμε εκεί- να μαδήσουν τα φτερά μας και να μην πετάξουμε πια ψηλά....

Κάτι απερίγραπτα λεπτό και πολύτιμο υπάρχει μέσα σου. Φύλαξέ το ! Μη ρίξεις αμέσως αυτή την τελευταία εφεδρία στη μάχη, με την πρώτη κιόλας κρούση προς το άλλο φύλο.

β. Μην προσπαθήσετε να αποσπάσετε την αγάπη με μέσα ανέντιμα από το πρόσωπο που σας έχει γοητέψει. Ο έρωτας δεν εκβιάζεται. Γίνου άξιός του να σου δωθεί. Ας διδάξουμε στους νέους ότι ο έρωτας είναι μια σχέση απόλυτης αμοιβαιότητας. Συνδέει 2 πρόσωπα που το καθένα έχει ελεύθερα εκλέξει το άλλο, και είναι πάντοτε πρόθυμο να χαρίζεται στο άλλο, χωρίς ποτέ να συλλογίζεται ή να υπολογίζει την αμοιβή, γιατί έχει τη συνείδηση ότι οσαδήποτε κι αν δώσει, προσφέρει λιγότερα απ' όσα παίρνει....

Εάν η ανταπόκριση δεν υπάρχει στην διάθεση και στην πράξη και των 2 προσώπων, δεν μπορεί να γίνει λόγος για έρωτα. Όταν αντιληφθούμε ότι παρά την προσφορά μας δεν συναντούμε ειλικρινή και αμέριστη ανταπόκριση από τον άλλο, τούτο είναι σημάδι φανερό ότι δεν βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο, δεν χτυπάμε την πόρτα που θα ανοίξει. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι εάν επιμένουμε, πιέσομε, κάνουμε πιο συστηματικά την πολιορκία μας, θα κατακτήσουμε το είδωλό μας. Η τακτική αυτή ίσως να είναι αποτελεσματική στο επίπεδο της επιθυμίας, όχι και στο επίπεδο του έρωτα.

γ. Όταν κατακτήσετε το μεγάλο αγαθό του έρωτα, μην αναπαυθείτε στις δάφνες σας. Είναι δυσκολότερο ακόμη να το διατηρήσετε. Για να κρατηθείτε στο ύψος της δωρεάς που σας έγινε, θα αγωνιστείτε ανανεώνοντας διαρκώς τους τίτλους των διεκδικήσεών σας. Ο έρωτας μοιάζει με την ελευθερία σε τούτο: ότι είναι προνόμιο που πρέπει διαρκώς να αποδείχνεις στη πράξη ότι το αξίζεις. Για να διατηρηθεί στέρεος ο ερωτικός δεσμός έχει ανάγκη από διαρκώς μεγαλύτερα κεφάλαια τρυφερότητας και στοργής , εμπιστοσύνης και εκτίμησης, αφοσίωσης και θαυμασμού, που να τα καταθέτουν χωρίς φειδώ και τα δύο μέρη.

Γιατί ο αληθινός έρωτας είναι ένα αέναο παρόν, όχι παρελθόντος αναμνήσεις. Υπάρχει μόνο ως μία διαρκώς ανανεωνόμενη κατάκτηση. Και κερδίζεται με τις θυσίες που απαιτεί μία νίκη ακριβή. Έτσι δίνεται στον άνθρωπο κάθε είδος ευτυχίας."

Ευ. Παπανούτσος, Πρακτική Φιλοσοφία

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Πολυτεχνείο 1973- Παρίσι 2015

ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1973, ΑΘΗΝΑ
ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2015, ΠΑΡΙΣΙ



Ένα ποίημα εμπνευσμένο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 που μοιάζει να γράφτηκε μόλις χτες, αμέσως μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι του 2015. 


Η ποίηση καταγράφει την ιστορία και ταυτόχρονα προσημαίνει την επανάληψή της!


Κίνδυνος στην πόλη

Απόψε δεν γράφονται ποιήματα.
Ο τρελός ξέφυγε μ’ ένα όπλο

και ρίχνει στο ψαχνό.
Όλα τον δείχνουν – αλλά
κανείς δεν βλέπει.
Τρέχω – τρέχουμε.
Σκοντάφτω στον εαυτό μου.
Ο ποιητής παριστάνει
το οπωροφόρο δέντρο για να
γλιτώσει τον ξυλοκόπο.

Γιάννης Κοντός  1943-2015




Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

"μιλώ… Τεκμήρια και μαρτυρίες": Έκθεση και εκπαιδευτικό πρόγραμμα στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Έτους Μανόλη Αναγνωστάκη



Το 2015, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, ονομάσθηκε «Έτος Μανόλη Αναγνωστάκη». Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που εκτυλίσσονται στη διάρκεια αυτού του έτους εντάσσεται η παρούσα έκθεση με τίτλο «Μιλώ… Τεκμήρια και μαρτυρίες».
Για την έκθεση, η επιμελήτρια επέλεξε, σε συνεργασία με τους επιστημονικούς συμβούλους, μιαν «εν σειρά εκθεσιακή αφήγηση», η οποία, ενώ παρακολουθεί πιστά το χρονικό του βίου και του έργου του ποιητή, τέμνεται συνεχώς από έναν πολλαπλά ετεροχρονισμένο σχολιασμό που έχει στόχο να αμφισβητήσει τους τυπικούς τρόπους αναγνώρισης και παρουσίασης, και να προτείνει παράπλευρες, πολυσχιδείς και πολύσημες αναγνώσεις.

Στόχος της έκθεσης είναι να προβάλει στο ευρύ κοινό μια σειρά από περισσότερο ή λιγότερο γνωστά ντοκουμέντα με έναν διαφορετικό τρόπο. Χωρίζεται σε «έξι+μία» ενότητες στις οποίες αναδεικνύεται η δυναμική των αντικειμένων αλλά (και: κυρίως) του λόγου σε πολλαπλές αφηγήσεις. Στις «έξι» ενότητες είναι ο ίδιος ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ποιητής, ιατρός, πολίτης, άνθρωπος, που μιλάει (την παρουσία του επισημειώνουν σκιτσογραφικές αναπαραστάσεις του). Στην «+μία» μιλούν άλλοι για αυτόν· σύγχρονοι, αλλά και διάδοχοι, ομότεχνοί του ποιητές, κριτικοί, φιλόλογοι που διαλέγονται με το έργο του, σύντεχνοι δημιουργοί που καταγράφουν, μεταγράφουν, μεταπλάθουν τα δικά του δημιουργήματα σε άλλες «γλώσσες» που ακολουθούν τον τρόπο της αφήγησης (βιογραφία, συνέντευξη), τους τρόπους της μουσικής, τους τρόπους των εικόνων.

Συντονισμός
Ελένη Χοντολίδου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Α.Π.Θ., Πρόεδρος της Α΄ Κοινότητος Δήμου Θεσσαλονίκης
Δρ. Αγαθονίκη Τσιλιπάκου, Προϊσταμένη του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού
Επιμέλεια / Σχεδιασμός έκθεσης
Ελεωνόρα Σκουτέρη-Διδασκάλου, Κοινωνική Ανθρωπολόγος, τ. Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Α.Π.Θ.
Επιστημονικοί Σύμβουλοι / Επιμέλεια κειμένων
Βενετία Αποστολίδου, Φιλόλογος, Καθηγήτρια Α.Π.Θ..
Μιχάλης Μπακογιάννης, Φιλόλογος, Επίκουρος Καθηγητής Α.Π.Θ..
Δρ. Μιλτιάδης Πολυβίου, Αρχιτέκτων
Κείμενα / Εκπαιδευτικό πρόγραμμα
Σωτηρία Καλασαρίδου, Δρ. Διδακτικής της Λογοτεχνίας
Μουσειογραφικός σχεδιασμός
Δρ. Μιλτιάδης Πολυβίου, Αρχιτέκτων
Μιχάλης Θεοφίλου, Αρχιτέκτων
ARCHKT – Αρχιτεκτονικής Σχεδιασμός & κατασκευή
Συνεργασία με την Αναστασία Καραδημητρίου, αρχιτέκτονα του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Ο πάπυρος του Δερβενίου: το αρχαιότερο σωζόμενο αναγνώσιμο «βιβλίο» της Ευρώπης.


 Η πρώτη ελληνική εγγραφή στο Διεθνή Κατάλογο του Προγράμματος της Unesco «Μνήμη του Κόσμου» (Memory of the World) είναι πλέον γεγονός, καθώς η Διεθνής Συμβουλευτική Επιτροπή του Προγράμματος, που συνεδρίασε στο Αμπού Ντάμπι των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων από τις 4 έως τις 6 Οκτωβρίου, αποφάσισε την εγγραφή του Πάπυρου του Δερβενίου στον Διεθνή Κατάλογο του Προγράμματος της Unesco «Μνήμη του Κόσμου».

 Η υποβολή του φακέλου της υποψηφιότητας έγινε από την πρόεδρο της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την Unesco, Αικατερίνη Τζιτζικώστα, βάσει προτάσεως της Ελληνικής Επιτροπής για το Πρόγραμμα «Μνήμη του Κόσμου», πρόεδρος της οποίας είναι ο Ομότιμος Καθηγητής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Παναγιώτης Νικολόπουλος. Για την επιστημονική τεκμηρίωση της υποψηφιότητας, η Επιτροπή συνεργάστηκε με την Διευθύντρια του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, Πολυξένη-Αδάμ Βελένη.

 Πρόκειται για ένα σημαντικό γεγονός που θα συμβάλει στην περαιτέρω ανάδειξη, στη διαφύλαξη και προώθηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, αποτελώντας ταυτόχρονα προστιθέμενη αξία για την εξωστρέφεια που τόσο ανάγκη έχει η Ελλάδα. Το Πρόγραμμα της Unesco «Μνήμη του Κόσμου» θέτει ως βασικό στόχο τη διαφύλαξη, έναντι της φθοράς και της λήθης, και την ανάδειξη, μέσω της συντήρησης και της διασφάλισης πλήρους προσβασιμότητας, της τεκμηριωμένης κληρονομιάς της ανθρωπότητας (ήτοι χειρογράφων, εικονογραφήσεων, αρχείων, ντοκουμέντων, ταινιών κτλ.).

 Ο Πάπυρος του Δερβενίου αποτελεί το αρχαιότερο σωζόμενο αναγνώσιμο «βιβλίο» της Ευρώπης. Χρονολογείται μεταξύ 340 και 320 π.Χ.. Ωστόσο, το περιεχόμενό του φέρεται να αναπαράγει προγενέστερο κείμενο που ανάγεται μεταξύ 420 και 410 π.Χ.

 Το εύρημα είναι κομβικής σημασίας για τη μελέτη της αρχαίας ελληνικής θρησκείας και φιλοσοφίας, καθώς αποδεικνύει την πρώιμη χρονολόγηση των Ορφικών ποιημάτων και προσφέρει μια ιδιαίτερη εκδοχή της Προσωκρατικής φυσικής. Αποτελεί, επίσης, παρακαταθήκη για όλη την ανθρωπότητα, καθώς αντανακλά οικουμενικές αξίες και επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε πανανθρώπινα και διαχρονικά ερωτήματα που σχετίζονται με την ερμηνεία του κόσμου, τη μεταθανάτια ζωή και τη συγκρότηση ευνομούμενων κοινωνιών.

 Ο Πάπυρος ανακαλύφθηκε το 1962 στο Δερβένι Θεσσαλονίκης στη νεκρική πυρά τάφου, από πλούσια κτερισμένη συστάδα τάφων των ύστερων κλασικών χρόνων. Διασώθηκε, αν και κατακερματισμένος, επειδή απανθρακώθηκε μερικώς.

 Η σημασία του αναγνωρίστηκε αμέσως από τον ανασκαφέα Πέτρο Θέμελη και κατόπιν από τον αρχαιολόγο Χαράλαμπο Μακαρόνα, ενώ ο Αυστριακός ειδικός Α. Φάκελμαν ξετύλιξε αμέσως τον κύλινδρο και τοποθέτησε τα σπαράγματα σε υπόστρωμα από στυπόχαρτο, το οποίο συμπιέστηκε μεταξύ δύο υαλοπινάκων, που κατόπιν σφραγίστηκαν.

 Ο Πάπυρος έχει χαρακτηριστεί ως «η σημαντικότερη νέα μαρτυρία για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και θρησκεία που εμφανίστηκε από την εποχή της Αναγέννησης», αλλά παράλληλα και «η πιο δύσκολη στην κατανόησή της».


ΠΗΓΗ: Ναυτεμπορική

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ: Κριτήριο Αξιολόγησης για την Έκθεση-Έκφραση Γ΄Λυκείου.


 ΚΕΙΜΕΝΟ

 Τα συνθετικά της λέξεως «ευθανασία» σημαίνουν καλό θάνατο. Το φιλοσοφικό όμως ερώτημα, τόσο του θανάτου όσο και του καλού θανάτου, εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτό. Ο θάνατος αποτελεί γενικά κοινή ανθρώπινη μοίρα. Κανένα έμβιο ον που γεννιέται δεν είναι δυνατόν να αποφύγει τον θάνατο. Το μόνο σίγουρο που με βεβαιότητα θα συμβεί στη ζωή ενός νεογέννητου ανθρώπου είναι ο θάνατος. Οτιδήποτε άλλο δυνητικά μπορεί να συμβεί ή ουδέποτε να συμβεί. Ωστόσο ο καλός θάνατος ανέκαθεν εθεωρείτο προνόμιο που εδίδετο από τους θεούς. Ο Σόλων ο Αθηναίος, όταν ερωτήθηκε από τον Κροίσο στην αυλή του ποιους θεωρούσε τους πλέον ευτυχισμένους ανθρώπους στη ζωή, μεταξύ των πρώτων που ονόμασε ήταν ο Κλέοβις και ο Βίτων. Τα δύο δηλαδή αδέλφια που ήταν παιδιά μιας ιέρειας του ναού της θεάς Ηρας στο Αργος και τα οποία, αφού έσυραν την άμαξα πάνω στην οποία καθόταν η ιέρεια μητέρα τους, έφθασαν στον ναό επευφημούμενοι απ' όλον τον κόσμο. Τότε, κατά τη διήγηση του Σόλωνα, η ιέρεια μητέρα τους ζήτησε από τη θεά Ηρα να τους ανταμείψει με το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε. Ο Κλέοβις και ο Βίτων, αφού εόρτασαν την εορτή, ζώντας τη χαρά των επευφημιών και της γενικής επιδοκιμασίας, κοιμήθηκαν στο ιερό της θεάς και δεν ξύπνησαν. Ο θάνατος αυτός θεωρήθηκε το ύψιστο δώρο της θεάς για τους θνητούς υιούς της ιέρειάς της.

 Η έννοια όμως της ευθανασίας, όπως ακριβώς αποδίδεται σήμερα, πόρρω απέχει από την άποψη των αρχαίων Ελλήνων περί θεόπεμπτου θανάτου. Η σημερινή έννοια της ευθανασίας ταυτίζεται με τον θάνατο που προκαλεί συνήθως ο γιατρός προκειμένου ο ασθενής να αποφύγει τον πόνο, την ταλαιπωρία, το ψυχικό στρες και γενικά όλες τις δυσμενείς συνθήκες που συνοδεύουν ένα επώδυνο και αργά επερχόμενο θάνατο. Η ευθανασία με τη σημερινή της έννοια δεν συνδέεται κατά κανέναν τρόπο με την ευτυχία και με τον τρόπο ζωής του ανθρώπου που αργοπεθαίνει. Ποια μέθοδος όμως είναι αυτή που 100% θα μπορεί να διαβεβαιώσει ότι ένας επερχόμενος θάνατος δεν είναι δυνατόν να αναστραφεί;

 Υπάρχουν περιπτώσεις στην ιατρική βιβλιογραφία που ακόμη και σε καρκινοπαθείς του τελικού σταδίου, για τους οποίους πρακτικά και θεωρητικά δεν υπάρχει καμία ελπίδα αποφυγής του μοιραίου, συχνά συμβαίνει αυτό που η θρησκεία αποκαλεί θαύμα και που η επιστήμη ονομάζει επανάσταση του ανοσοβιολογικού συστήματος. Για λόγους που επιστημονικά δεν είναι πλήρως γνωστοί, το ανοσοβιολογικό σύστημα που ως εκείνη τη στιγμή είχε δεχθεί το μοιραίο αντεπιτίθεται και εξαλείφει τον καρκίνο και τις μεταστάσεις του. Πολύ περισσότερο το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν εγκεφαλικές βλάβες από εγκεφαλίτιδες ή κακώσεις του εγκεφάλου, που δίνουν την εντύπωση της μηδενικής λειτουργίας του εγκεφάλου, η οποία όμως ύστερα από αρκετό χρονικό διάστημα είναι δυνατόν να επανακάμψει. Το ίδιο συμβαίνει και στους ασθενείς που βρίσκονται σε οποιασδήποτε μορφής κώμα, οπότε θεωρητικά λογίζονται χαμένοι, αλλά πρακτικά ένα απειροελάχιστο ποσοστό εξ αυτών μπορεί να επανέλθει στη ζωή, ανανήπτοντας από την κωματώδη κατάσταση.

 Για όλους αυτούς τους λόγους, η μεγάλη πλειονότητα των επιστημόνων σήμερα δεν αποδέχεται τη διακοπή της ζωής με το πρόσχημα της ευθανασίας. Τη ζωή έχει το δικαίωμα να τη διακόπτει μόνον η δημιουργός φύση, η οποία είναι η μόνη υπεύθυνη για τη γένεσή της. Βέβαια, υπάρχουν και οι αντίθετες απόψεις, οι οποίες όμως αποτελούν μηδαμινό ποσοστό και οι οποίες υποστηρίζουν ότι, εφόσον η σύγχρονη ιατρική τεχνολογία αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει ελπίδα επανόδου στη ζωή, τότε δικαιούται ο γιατρός να θυσιάσει το απειροελάχιστο ποσοστό των ανθρώπων, που ουσιαστικά ανασταίνονται, σε σχέση με το συντριπτικό ποσοστό των ανθρώπων που υποφέρουν και ευτελίζονται πάνω στο κρεβάτι του πόνου. Το θέμα είναι καθαρά φιλοσοφικό, που όμως οι σημερινές κοινωνίες με τις συγκεκριμένες δυνατότητες και αδυναμίες που έχουν δεν είναι δυνατόν ακόμη να το αποδεχθούν.

Ο κ. Δημήτριος Θ. Κρεμαστινός είναι καθηγητής Καρδιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=175964

ΘΕΜΑΤΑ

 Α. Να αποδώσετε περιληπτικά το κείμενο σε 100-120 λέξεις

 Β. 1. Να εξετάσετε τη συνοχή του κειμένου, δηλώνοντας τους τρόπους σύνδεσης των παραγράφων.

      2. Να βρείτε τους τρόπους και τα μέσα πειθούς που αξιοποιεί ο συντάκτης του κειμένου

      3. Σε ποιο είδος ανήκει το κείμενο; Να τεκμηριώσετε την απάντησή σας.

      4. Να δώσετε από ένα συνώνυμο για καθεμιά από τις υπογραμμισμένες λέξεις του κειμένου.

 Γ. Ποια θέση υποστηρίζει ο Δ. Κρεμαστινός στη διελκυστίνδα που συντηρείται αναφορικά με τη νομιμοποίηση της ευθανασίας; Να απαντήσετε, εστιάζοντας σε σημεία του κειμένου

 Δ.  Στη σημερινή ωφελιμιστική κοινωνία του άκρατου ατομικισμού, η νομιμοποίηση της ευθανασίας εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την ανθρώπινη ζωή. Ποιοι είναι αυτοί οι κίνδυνοι και με ποια μέτρα μπορεί να προστατευθεί η ζωή των ανθρώπων;
Να συντάξετε ένα άρθρο για το ιστολόγιο του σχολείου σας, όπου θα καταγράφετε τους προβληματισμούς σας.(500-600 λέξεις)

Έρευνα-Επιμέλεια: Ελένη Παπαδοπούλου, φιλόλογος

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

ΕΞΟΥΣΙΑ, Ένα κριτήριο αξιολόγησης για την Έκθεση-Έκφραση Γ΄Λυκείου κι όχι μόνο...

 Πολλές φορές έχουμε γίνει αποδέκτες δεσποτικής συμπεριφοράς είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο από ανθρώπους-φορείς μιας εξουσίας και μάλιστα δοτής ή κατά "το δημοκρατικότερον"αιρετής εξουσίας. Οι λόγοι που κάνουν τον άνθρωπο-φορέα εξουσίας να συμπεριφέρεται με αυταρχισμό είναι πολλοί και έχουν αναλυθεί επαρκώς από επαΐοντες. Ωστόσο, ο βασικότερος λόγος είναι η μετατροπή της εξουσίας από μέσο για την επίτευξη της βελτίωσης της θέσης του εξουσιαζόμενου σε αυτοσκοπό του εξουσιαστή με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Το παρακάτω Άρθρο επιδιώκει να εισαγάγει τους αναγνώστες στο φαινόμενο "εξουσία" και το Κριτήριο να βοηθήσει τους μαθητές της Γ΄Λυκείου να κατανοήσουν την ομόλογη θεματική ενότητα.

KEIMENO
{ …}  Η εξουσία δεν είναι απλώς μια δύναμη στα χέρια ορισμένων, των εξουσιαστών, που χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν τη μεταχειρίζονται προς το συμφέρον τους ενάντια σε κάποιους άλλους, τους αντεξουσιαστές, οι οποίοι, αντιδρώντας, επιχειρούν να καταργήσουν βίαια το προνόμιο της εξουσίας των φορέων της και, ακόμη παραπέρα, να τους αφανίσουν, καθόσον στόχος της χρήσης της βίας είναι η εκμηδένιση. Το ζήτημα της εξουσίας δεν εξαντλείται στην αντιπαράθεση μεταξύ της εξουσίας της πολιτείας ή της άρχουσας τάξης αφ' ενός και της βίαιης αντίδρασης στη δύναμη αυτή αφ' ετέρου.

  Η σχέση, αίφνης, μεταξύ δασκάλου και μαθητή δεν είναι, επίσης, μια σχέση εξουσίας, στην οποία, όμως, η βία δεν μπορεί να έχει πλέον θέση; Η αντίληψη ότι ο δάσκαλος με την εξουσία που, ως εκ της ιδιότητάς του, διαθέτει δικαιούται να ασκεί -σωματική και ψυχολογική- βία πάνω στο μαθητή για να εκπληρώσει την αποστολή του, η οποία συνίσταται στη διαπαιδαγώγηση του τελευταίου αυτού, έχει προ πολλού εγκαταλειφθεί. Ο δάσκαλος είναι υποχρεωμένος να ασκεί την εξουσία του με ήπιο τρόπο, μεταχειριζόμενος, αντί για τη βία, την πειθώ, με στόχο να διαμορφώσει μαθητές ικανούς να σταθούν μόνοι τους στα πόδια τους και να αντιμετωπίζουν αφ' εαυτών τις προκλήσεις που θα παρουσιαστούν στο δρόμο τους. Ο στόχος του δασκάλου δεν είναι, εκμεταλλευόμενος την εξουσία του, να εξυπηρετεί το δικό του συμφέρον. Απεναντίας, η εξουσία του δασκάλου θα πρέπει να συνοδεύεται από ένα είδος αυτοθυσίας, να είναι έτοιμος να δει το μαθητή του να τον ξεπερνάει μέχρι του σημείου να του γυρίζει την πλάτη. Για το δάσκαλο η χειραφέτηση του μαθητή του είναι δείγμα ότι πέτυχε στην αποστολή του, ότι αξιοποίησε την εξουσία του όπως του δόθηκε να τη μεταχειριστεί. Ο Νίτσε δεν δίστασε να πει ότι θα ήθελε ο μαθητής του στο τέλος να τον προδώσει, όπως ο Ιούδας, που παρέδωσε τον Ιησού στους διώκτες του.

  Η εξουσία μπαίνει σε περιπέτειες, όταν από μέσο, που -όπως συμβαίνει στη σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητή- τη μεταχειρίζεται ο εξουσιαστής για τη βελτίωση της θέσης του εξουσιαζομένου, μετατραπεί σε αυτοσκοπό. Η εξουσία, όταν ο εξουσιαζόμενος δεν εισπράττει τα θετικά αποτελέσματά της που ως μέσο θα μπορούσε να του παράσχει αυτή, αμφισβητείται, οπότε ο εξουσιαστής, που θεωρεί την εξουσία του αυτοσκοπό, για να τη διατηρήσει πάση θυσία καταφεύγει στη βία, που στόχος της είναι η εκμηδένιση του εξουσιαζομένου που την αμφισβητεί, ο οποίος, με τη σειρά του, προκειμένου να αποφύγει τον αφανισμό του, αντιδρά με τη βία -και ούτω καθεξής. Από το φαύλο αυτόν κύκλο της βίας, ωστόσο, και οι δύο, εξουσιαστής και εξουσιαζόμενος, βγαίνουν χαμένοι: ο μεν γιατί, δείχνοντας στην άσκηση της εξουσίας του το απάνθρωπο πρόσωπό της, γίνεται αντικείμενο μίσους, ο δε γιατί, στην προσπάθειά του να προφυλαχθεί από τη βία της εξουσίας, μετατρέπεται από θύμα, που αξίζει τη συμπάθειά μας, σε θύτη, που προκαλεί την αποστροφή.

  Ο φαύλος αυτός κύκλος της βίας μπορεί να διακοπεί, αν ο ένας από τους δύο παράγοντές του παραιτηθεί από τη χρήση βίας. Η απόφασή του αυτή ουδόλως σημαίνει ότι θα τον οδηγήσει και στην ήττα. Το έδειξε ο Γκάντι, ο Ινδός πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης, με τη διακήρυξη του αξιώματος της άρνησης στη βία, το οποίο, αφού πέτυχε να το ενστερνιστούν οι συμπατριώτες του, ήταν η αιτία να ανατραπεί η εξουσία που ασκούσαν πάνω στη χώρα τους οι Αγγλοι κατακτητές των και να αναλάβουν οι ίδιοι πλέον την εξουσία στον τόπο τους.

  Η βία δεν είναι το αντίδοτο στην εξουσία. Ούτε και το φάρμακό της. Ο πιο ασφαλής τρόπος, για να επιβάλεις τη θέλησή σου στον άλλο, δεν είναι η άσκηση της δύναμης την οποία σου παρέχει η εξουσία που κατέχεις, αλλά η παραίτησή σου από την εξουσία. Ο Σωκράτης, στις συζητήσεις που έκανε, ήταν σε θέση ισχύος, γιατί ήξερε ήδη τα λάθη των συνομιλητών του, και ενώ είχε την εξουσία, ήταν σε θέση να τους τα επισημάνει, δεν το έκανε. Τους άφηνε, προσποιούμενος ότι δεν ήξερε τίποτε για το εκάστοτε θέμα που συζητούσαν, να πιστεύουν ότι το κατείχαν και ότι ο ίδιος όφειλε να υπακούει στη γνώμη τους, ότι ήταν, με άλλα λόγια, εκείνοι οι εξουσιαστές κι αυτός ο εξουσιαζόμενος, μέχρι που, ρωτώντας τους επίμονα, να τους δείξει στο τέλος πως ό,τι νόμιζαν σωστό ήταν λάθος, και να τους γκρεμίσει, έτσι, από το θρόνο της εξουσίας.

Δεν αρκεί, λοιπόν, να έχεις την εξουσία στα χέρια σου. Πρέπει να ξέρεις και πώς να τη διαχειριστείς.

Θεοδόσης Πελεγρίνης , τέως πρύτανης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

(Διασκευασμένο άρθρο από την ηλεκτρονική έκδοση http://www.enet.gr

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
  1. Να αποδώσετε περιληπτικά το κείμενο σε 100-120 λέξεις, προκειμένου να δημοσιευτεί στη σχολική εφημερίδα.
  2. Να εντοπίσετε τις μορφές και τα μέσα πειθούς του κειμένου.
  3.  Να αναπτύξετε το παρακάτω απόσπασμα σε μία παράγραφο 100-120 λέξεων: Η εξουσία μπαίνει σε περιπέτειες, όταν από μέσο, που -όπως συμβαίνει στη σχέση μεταξύ δασκάλου και μαθητή- τη μεταχειρίζεται ο εξουσιαστής για τη βελτίωση της θέσης του εξουσιαζομένου, μετατραπεί σε αυτοσκοπό.
  4. Να δώσετε από μία συνώνυμη για καθεμιά από τις υπογραμμισμένες λέξεις του κειμένου
  5. Αναλαμβάνετε να συντάξετε ένα άρθρο με θέμα τις παρενέργειες από την αυταρχική εξουσία στους εξουσιαζόμενους, παρουσιάζοντας παραδείγματα από την καθημερινή σας ζωή και δίνοντας παράλληλα και την αιτιολόγησή τους. Στο τέλος, μην ξεχάσετε να προτείνετε τρόπους που, κατά τη γνώμη σας, θα εξουδετερώσουν τα όπλα της εξουσίας, της αυθαιρεσίας και του αυταρχισμού. Το άρθρο σας θα δημοσιευτεί στην εφημερίδα των Δημοτών. {500-600 λέξεις}.


Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Εξ αποστάσεως Επιμόρφωση



Η γλώσσα των λειτουργικών κειμένων. Πρόγραμμα Εξ αποστάσεως Επιμόρφωσης – Δεύτερος κύκλος

Μετά την ευρεία αποδοχή και την επιτυχή ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου λειτουργίας, θα επαναληφθεί για δεύτερη φορά κατά το χειμερινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους 2015 (Οκτώβριος 2015 – Ιανουάριος 2016) το εξ αποστάσεως Πρόγραμμα που αφορά τη «Γλώσσα των ελληνικών λειτουργικών κειμένων της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Το πρόγραμμα υλοποιείται στο πλαίσιο των προγραμμάτων Δια Βίου Μάθησης από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Απευθύνεται σε κληρικούς και λαϊκούς και στοχεύει,  μέσω της κατάκτησης βασικών γνώσεων γραμματικής, συντακτικού και λεξιλογίου, να τους καταστήσει ικανούς να κατανοούν τα πρωτότυπα λειτουργικά κείμενα.

Η καινοτομία του προγράμματος έγκειται στον τρόπο υλοποίησής του. Στηρίζεται αποκλειστικά στην εξ αποστάσεως διδασκαλία. Με τον τρόπο αυτό παρέχεται δυνατότητα συμμετοχής ακόμη και σε εκείνους που είναι απομακρυσμένοι από τα αστικά κέντρα ή έχουν  απαιτητικό ωράριο απασχόλησης.

Η δομή του προγράμματος είναι διμερής και περιλαμβάνει ένα μέρος θεωρητικού χαρακτήρα και ένα γλωσσικής-εφαρμοσμένης γνώσης.

Το πρώτο μέρος (μία εισήγηση κάθε εβδομάδα) θα διδαχθεί με τη μέθοδο της εξ αποστάσεως ασύγχρονης εκπαίδευσης με βιντεοσκοπημένες παραδόσεις μαθημάτων. Οι θεματικές αφορούν την  ιστορία της  ελληνικής γλώσσας και τη διαχρονία της, τα γλωσσικά χαρακτηριστικά των βιβλικών και  λειτουργικών κειμένων, τη μετάφραση, την ιστορία της χειρόγραφης παράδοσης, την ειδολογική ταυτότητα των λειτουργικών κειμένων,  θέματα λειτουργικά και ποιμαντικά.

Το δεύτερο μέρος της γλωσσικής διδασκαλίας περιλαμβάνει δεκαέξι (16)  ηλεκτρονικά μαθήματα-βήματα γλωσσικής διδασκαλίας (δύο κάθε εβδομάδα) που αφορούν τη γλωσσική προσέγγιση και ανάλυση του λειτουργικού λόγου και θα πραγματοποιηθεί μέσω συστήματος διαχείρισης μαθημάτων Moodle . Κάθε μάθημα  περιλαμβάνει με απλό και συστηματικό τρόπο τη διδασκαλία  βασικών στοιχείων  γραμματικής και συντακτικού  και  την επίλυση ασκήσεων για την εμπέδωση της θεωρίας που προηγείται. Ο έλεγχος της ορθότητας των απαντήσεων γίνεται αυτόματα από το σύστημα και με τον τρόπο αυτό ο εκπαιδευόμενος αυτοαξιολογεί άμεσα την επίδοσή του.

Η διδασκαλία γίνεται από μέλη ΔΕΠ του Τμήματος Θεολογίας και του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ. Επιστημονικά υπεύθυνη είναι η Άννα Κόλτσιου-Νικήτα, κλασική φιλόλογος και θεολόγος, καθηγήτρια των  Αρχαίων Ελληνικών  της Ιουδαϊκής και της Χριστιανικής Γραμματείας του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ.

Το κόστος συμμετοχής είναι συμβολικό και ανέρχεται στο ποσό των 120 ευρώ.

Για τους συμμετέχοντες προβλέπεται η χορήγηση βεβαίωσης και πιστοποιητικού επιμόρφωσης από το ΑΠΘ.

Η αίτηση συμμετοχής υποβάλλεται από 2/9/2015 έως 15/10/2015 και ΜΟΝΟ ηλεκτρονικά στη διεύθυνση:

http://diaviou.auth.gr/koltsiou_e-learning (όπου βρίσκεται και η προκήρυξη του Προγράμματος).

Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν στα τηλέφωνα 2310997112, 2310996985 και στην ηλεκτρονική διεύθυνση: euagelos@theo.auth.gr.

Πηγή:http://blogs.auth.gr/moschosg/

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Ανθρώπινα δικαιώματα (Προτεινόμενο θέμα Έκφρασης-Έκθεσης Γ΄Λυκείου)


Α. ΚΕΙΜΕΝΟ

Αμφισβήτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων

 Τα δικαιώματα του ανθρώπου βρίσκονται μεν στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, εξακολουθούν όμως να αποτελούν σημείο αμφιλεγόμενο. Υπάρχουν θεμελιώδεις διαφωνίες για το περιεχόμενο, την αξία, την ισχύ και την εμβέλεια των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Ενώ αυτά θεωρούνται ως «το κοινό ιδανικό, στο οποίο πρέπει να κατατείνουν όλοι οι λαοί και τα έθνη», αυτή ακριβώς η οικουμενική διάσταση αποτελεί σημείο έντονης αμφισβήτησης, κυρίως εκ μέρους των μη δυτικών λαών και πολιτισμών. Τα ανθρώπινα δικαιώματα θεωρούνται ως μια καθαρά δυτική ιδέα περί δικαίου, αλλά και ως ακραία έκφραση της προσπάθειας εκδυτικισμού του μη δυτικού κόσμου.
Ισχυρίζονται ότι η υποστήριξη της οικουμενικότητας των δικαιωμάτων του ανθρώπου προϋποθέτει την αντίληψη που έχει ο δυτικός πολιτισμός για το άτομο και ισοδυναμεί με έλλειψη σεβασμού απέναντι στις ιδιαιτερότητες και τις παραδόσεις των άλλων λαών και πολιτισμών.

 Κατ’ αρχήν βέβαια κατανοεί κανείς αυτές τις ανησυχίες και τη δυσπιστία των μη δυτικών λαών προς τους δυτικούς, αφού τα δικαιώματα του ανθρώπου μπορούν να λειτουργήσουν – και λειτούργησαν - ως Δούρειος Ίππος της Δύσης για την εξασφάλιση μεγαλύτερης πολιτικής και οικονομικής επιρροής και κάλυπταν με ανθρωπιστικό μανδύα κυριαρχικές τάσεις Δυτικών χωρών

 Όμως τα δικαιώματα του ανθρώπου δεν αποτέλεσαν και δεν αποτελούν αυτονόητη έκφραση δυτικών αξιών και θα έπρεπε να θεωρούνται σύμμαχος για κάθε πολιτισμό και όχι απειλή. Η οικουμενική αξίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όχι μόνο δεν συνιστά απειλή κατά της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας και της παραδοσιακής ταυτότητας των λαών, αλλά αντιθέτως διασφαλίζει την ποικιλία πολιτισμικής έκφρασης στο πλαίσιο της πολυπολιτισμικής  ανθρωπότητας και την ειρηνική συνύπαρξη των διαφορετικών πολιτισμών. Είναι ολέθριο να πιστεύουμε ότι στρέφονται κατά της παράδοσης. Δεν απορρίπτουν την παράδοση καθεαυτή, αλλά τις αλλοτριώσεις που αυτή συνεπάγεται, στρέφονται, δηλαδή, κατά των απειλητικών για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τάσεων που αυτή συνεπάγεται. Η αμφισβήτηση της οικουμενικότητας των δικαιωμάτων δεν πρέπει να λειτουργεί ως προσπάθεια συγκάλυψης  των καταπατήσεων των βασικών ελευθεριών σε πολλές κοινωνίες. Η  συζήτηση για την οικουμενικότητα και την διαχρονική ισχύ των δικαιωμάτων του ανθρώπου πρέπει να στοχεύει κυρίως στην αξιοποίηση των στοιχείων εκείνων  που ενδυναμώνουν τον αγώνα για ελευθερία, δικαιοσύνη και ειρήνη.

 Τα δικαιώματα του ανθρώπου, τα οποία αποτελούν την πιο καίρια έκφραση του ανθρωπισμού στην εποχή μας, παραμένουν αίτημα και χρέος. Καλούνται να λειτουργήσουν ως θεμελιωτής της ειρηνικής συμβίωσης των ατόμων, των λαών και των πολιτισμών, ως κεντρικές αξίες μιας ανοικτής οικουμενικότητας. Ο αγώνας γι’ αυτά έκανε τον κόσμο μας πιο ανθρώπινο και θα παραμείνουν μια ανοικτή πρόκληση που κανένας πολιτισμός, κανένα κράτος, καμιά ομάδα δεν μπορεί να τα αγνοήσει. Δικαίως χαρακτηρίζονται ως η πιο σημαντική πολιτική κατάκτηση της εποχής μας.

Κ. Δεληκωνσταντής, Καθημερινή 6-12-1998 (διασκευή)


Β. ΘΕΜΑΤΑ

Α. Να παρουσιάσετε περιληπτικά το κείμενο, προκειμένου να δημοσιευτεί στο ιστολόγιο του σχολείου σας. (80-100 λέξεις)
(μονάδες 25)

Β1.  Για ποιους λόγους, σύμφωνα με τον συγγραφέα, οι μη δυτικοί λαοί αμφισβητούν τους δυτικούς λαούς αναφορικά με την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων;
(μονάδες 10)

Β2. α . Να βρείτε πέντε (5) λέξεις ή φράσεις ποιητικής λειτουργίας της γλώσσας στο κείμενο
(μονάδες 5)

       β.  Με ποιον τρόπο αναπτύσσεται η προτελευταία παράγραφος ( Όμως τα δικαιώματα του ανθρώπου... δικαιοσύνη και ειρήνη.) του κειμένου;
(μονάδες 10)

Β3.   Να δώσετε μία συνώνυμη για καθεμία από τις υπογραμμισμένες λέξεις του κειμένου
(μονάδες 10)

Γ.  Σε μια συζήτηση στρογγυλής τράπεζας που διεξάγεται στη δημοτική ενότητα της περιοχής σας με θέμα  τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  στη σημερινή εποχή της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αναλαμβάνετε να παρουσιάσετε τη γραπτή εισήγησή σας, ως εκπρόσωπος του συμβουλίου των μαθητών των Λυκείων της περιοχής. Στην εισήγησή σας θα εξετάσετε τα αίτια της παραβίασης των δικαιωμάτων του ανθρώπου σήμερα και θα προτείνετε τρόπους για την προάσπισή τους τους.
  (μονάδες 40)
                                                                                                     
Έρευνα-Επεξεργασία κειμένου-κριτηρίου: Ελένη Παπαδοπούλου, φιλόλογος




Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

η ζωή χωρίς το Facebook


 Το παρακάτω κείμενο είναι αληθινά απολογητικό και εκφράζει εμπειρίες και σκέψεις που σχεδόν όλοι μας σε κάποια δεδομένη στιγμή ή με αφορμή μια συγκυρία συζητήσαμε είτε με τον εαυτό μας είτε με τους φίλους μας. Μετά από μια εβδομάδα προσωπικής " αποτοξίνωσης" από το facebook, νομίζω ότι το κείμενο που ακολουθεί δίνει πειστικές απαντήσεις σε όσους αναρωτιούνται, μεταξύ αυτών και η υποφαινόμενη, αν είναι εθιστική η χρήση του πιο δημοφιλούς μέσου κοινωνικής δικτύωσης.
( Το ίδιο κείμενο θα μπορούσε να δοθεί με κατάλληλη επεξεργασία και ως θέμα έκθεσης για την Γ΄Λυκείου.)


Το πάρτι είναι βαρετό και θορυβώδες, αλλά είναι όλοι εκεί. Ο συγκάτοικος από την Αγγλία, ο ενοχλητικός συνάδελφος, η μελαχρινή από το συνέδριο.

Κι άλλο ένα δισεκατομμύριο άτομα.

Εγκατέλειψα το Facebook στα μισά της δεκάχρονης μέχρι τώρα διαδρομής του, αρκετά πριν την επέλαση των ενοχλητικών διαφημίσεων, τις αλλεπάλληλες διαρροές προσωπικών δεδομένων, το επιθετικό τρολάρισμα, το κηνύγι των like και την αφόρητη μόδα των selfies - απογυμνωμένη επιτομή του online ναρκισσισμού. Πέντε χρόνια μετά το deactivate μπορώ μόνο να φανταστώ τι έχω στερηθεί. Είμαι πιο σίγουρος για όσα έχω γλιτώσει.

Σίγουρα αρκετό χρόνο. Αν και αντλούσα ελάχιστη ικανοποίηση από το Facebook, μου ήταν δύσκολο να αντισταθώ στον πειρασμό του log-in. Οποτε ένιωθα ανία ή μελαγχολία κατέληγα να χαζεύω ανούσια ή παραπλανητικά (ή και τα δύο) αποσπάσματα από τις ζωές των άλλων. Μετά το log-out, ένιωθα μάλλον χειρότερα.

Κατά κανόνα θυσίαζα μια πιο δημιουργική χρήση του χρόνου μου. Ισως να φταίει το καλβινιστικό μου DNA, αλλά συχνά έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται πως «τώρα θα μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο». Είχα την αίσθηση πως το Facebook με αποσπούσε από τα «αληθινά» πράγματα στη ζωή: ένα καλό βιβλίο ή μια βόλτα στο πάρκο.

Προφανώς δεν ήταν ο Mark Zuckerberg που έφερε τη σπατάλη στον κόσμο. Σε μεγάλο βαθμό το δημιούργημά του απλώς υποκατέστησε το πλαδαρό «κάψιμο» μπροστά στην τι-βι και με αυτή την έννοια το Facebook δεν ήταν ποτέ πρόβλημα, αλλά σύμπτωμα. Ας είναι. Δεν είναι κακό να απαλλάσσεσαι και από μερικά συμπτώματα.

Καθώς τα social media και οι εφαρμογές – που πλέον καλύπτουν όλο σχεδόν το εύρος των ανθρώπινων δραστηριοτήτων – πολλαπλασιάζονται, προσπαθώ να περιορίζω τον αριθμό των πραγμάτων που διαγκωνίζονται για την προσοχή μου.

Δεν είμαι υπεράνθρωπος φυσικά. Με τον καιρό ενέδωσα σε καινούργια «παιχνίδια» που εξακολουθώ να βρίσκω πιο ενδιαφέροντα, πιο διασκεδαστικά, αλλά και κάπως πιο έντιμα. Στο Twitter και το Instagram, για παράδειγμα, μπορώ χωρίς τύψεις να κάνω unfollow άτομα που με αφήνουν αδιάφορο ή με κουράζουν. Καλύτερα ακόμα, δεν θεωρούνται καν «φίλοι». Αντίθετα από το Facebook, τα μέσα αυτά είναι κάπως πιο συμβατά με το γεγονός πως στην offline ζωή μας φέρουμε διαφορετικές ταυτότητες ανάλογα με το περιβάλλον – το σπίτι, την παρέα, το γραφείο και, ναι, το συνέδριο.

Και όταν μια ανθρώπινη σχέση τραυματιστεί ή τελειώσει, το Facebook είναι εκεί για να κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα απ’ ότι χρειάζεται. Κοινοί φίλοι, κοινές φωτογραφίες, κοινά tags, αναπάντεχες «επισκέψεις» στο news feed, κλεφτές ματιές σε επώδυνα προφίλ αλλά και cyberstalking καθιστούν το site ψηφιακό ναρκοπέδιο – για τους πιο ευαίσθητους τουλάχιστον.

Αν το Facebook είναι η σοκολάτα των κοινωνικών μέσων, με το Τwitter αισθάνομαι σαν να κάνω διατροφή. Ασυναγώνιστος curator του διαδικτύου, αποτελεί τη βασική μου πηγή ενημέρωσης για καθημερινές ειδήσεις και σχολιασμό. Εδώ πληροφορήθηκα, από δημοσίευμα του αμερικανικού online περιοδικού Slate για το τεράστιο φάουλ του Facebook το 2012 όταν η εταιρεία αλλοίωσε για μια εβδομάδα το news feed 700,000 χρηστών εν αγνοία τους στο πλαίσιο ενός κοινωνικο-ψυχολογικού πειράματος πάνω στον αντίκτυπο των θετικών και αρνητικών ειδήσεων.

Εδώ ενημερώθηκα – από μάλλον χαιρέκακα σχόλια – και για το διπλό #FacebookDown μέσα στο φετινό καλοκαίρι: «Συγγνώμη, κάτι πήγε στραβά», ήταν το μήνυμα της εταιρίας τον περασμένο Ιούνιο στους χρήστες που προσπαθούσαν να συνδεθούν καθώς το site παρέλυσε για περίπου μισή ώρα. Ο ιντερνετικός πανικός που ακολούθησε, με τα χιλιάδες δάχτυλα κολλημένα πάνω στο refresh button, δείχνει πως, όντως, κάτι έχει πάει πολύ στραβά με το Facebook.

Παρά τα στραβά του, οι ειδικοί λένε πως μάλλον θα επιστρέψω. Σύμφωνα με μελέτη του Pew Research Center, το 61% αυτών που κάνουν διάλειμμα από το Facebook, αργά ή γρήγορα υποκύπτουν. Είπαμε, μπορεί το πάρτι να είναι μέτριο, αλλά είναι όλοι εκεί.

ΧΑΡΗΣ ΦΑΝ ΦΕΡΣΕΝΤΑΑΛ

πηγή:http://www.kathimerini.gr/

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ Γ΄ΛΥΚΕΙΟΥ: ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ




ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ

1. Δομή διαλόγου

Στον πλατωνικό διάλογο Πρωταγόρας και συγκεκριμένα στις ενότητες που θα μελετήσουμε, ο Σωκράτης και ο Πρωταγόρας, ως οι κύριοι συνομιλητές, εκθέτουν τις απόψεις τους σχετικά με το αν η αρετή διδάσκεται. Ειδικότερα, παρακολουθούμε τον Πρωταγόρα να υποστηρίζει ότι διδάσκει την ευβουλία, και τον Σωκράτη να προσποιείται το αντίθετο και να ελέγχει με παράθεση δύο επιχειρημάτων την ορθότητα αυτής της θέσης του Πρωταγόρα. Πρόκειται δηλαδή για μια «αντιλογία» (λόγος και αντίλογος) σχετικά με το διδακτό της πολιτικής αρετής ανάμεσα στους δύο φιλοσόφους.


Θέματα κατά (διδακτική) ενότητα στον Πρωταγόρα του Πλάτωνα (1η - 7η ενότητα)

1η ενότητα
Ο Πρωταγόρας διδάσκει την ευβουλία
Ο Σωκράτης ελέγχει την ορθότητα της θέσης και των επιχειρημάτων του Πρωταγόρα ότι η πολιτική αρετή διδάσκεται, επικαλούμενος
τι πιστεύουν οι Αθηναίοι σχετικά και
την περίπτωση των πολιτικών που δεν μπορούν να διδάξουν την πολιτική τέχνη στα παιδιά τους.


Ο Πρωταγόρας αναλαμβάνει να απαντήσει στην πρόκληση του Σωκράτη με μύθο.


2η ενότητα
Αρχή μύθου
Η δημιουργία των ζώων από τους θεούς.


Προμηθέας και Επιμηθέας, οι εντολοδόχοι των θεών: Ο Επιμηθέας μοιράζει εφόδια στα ζώα: α) για να αντιμετωπίζουν εχθρούς, β) για να προστατεύονται από τις καιρικές συνθήκες, γ) για να εξασφαλίζουν τροφή και δ) για να διατηρείται η ισορροπία στη φύση.


3η ενότητα
Συνέχεια μύθου
Η απρονοησία του Επιμηθέα.


Ο έλεγχος του Προμηθέα και η ανάληψη πρωτοβουλίας από τον ίδιο υπέρ του ανθρώπου: Η κλοπή των πρακτικών γνώσεων και της φωτιάς από την Αθηνά και τον Ήφαιστο (όχι όμως και της πολιτικής τέχνης από τον Δία).


Η τιμωρία του Προμηθέα για τη φιλανθρωπία του.


4η ενότητα
Συνέχεια και τέλος του μύθου
Η γένεση του πολιτισμού (θρησκεία, γλώσσα, κατοικία, ένδυση, τροφή).


Η προσπάθεια της κοινωνικής συνύπαρξης των ανθρώπων και ο διπλός κίνδυνος αφανισμού τους.


Τα «δώρα» της αιδούς και της δίκης από τον Δία και η εμφάνιση της πολιτικής κοινωνίας.


Η «καθολικότητα των δώρων». Τέλος του μύθου.


Συμπέρασμα: Η αναγκαιότητα της πολιτικής αρετής οδηγεί στην καθολικότητά της.


5η ενότητα
Αποδείξεις για την καθολικότητα και το διδακτό της πολιτικής αρετής
Απόδειξη της καθολικότητας της πολιτικής αρετής: Η ειλικρίνεια κάποιου για την ύπαρξη ή όχι καλλιτεχνικής ικανότητας θεωρείται πλεονέκτημα. Το αντίθετο συμβαίνει στη δικαιοσύνη: όλοι είναι ή υποχρεώνονται να λένε ότι είναι δίκαιοι.


Απόδειξη ότι η αρετή είναι διδακτή: Τα έμφυτα μειονεκτήματα δεν διορθώνονται και προκαλούν τη λύπη για τους φορείς τους. Τα επίκτητα ελαττώματα οφείλονται στην ελλιπή επιμέλεια, άσκηση και διδασκαλία. Αυτά διορθώνονται και γι’ αυτό θυμώνουμε, τιμωρούμε και συμβουλεύουμε τους φορείς τους. Ειδικότερα θυμώνουμε, τιμωρούμε και συμβουλεύουμε όποιον είναι άδικος. Άρα η αρετή διδάσκεται, αφού η αδικία που είναι το αντίθετό της διορθώνεται με αυτούς τους τρόπους αντιμετώπισης.


6η ενότητα
Η παιδευτική σημασία της ποινής ως απόδειξη του διδακτού της αρετής
Η έλλογη τιμωρία αποβλέπει στον σωφρονισμό του άδικου και στον παραδειγματισμό του κοινωνικού συνόλου.


Το αποτέλεσμα της έλλογης τιμωρίας προβάλλεται στο μέλλον, άρα η τιμωρία έχει αποτρεπτικό χαρακτήρα.


Με αυτή τη λογική χρησιμοποιούν την ποινή οι Αθηναίοι και οι άλλοι άνθρωποι.


Συμπέρασμα: Η αρετή έχει καθολικότητα και είναι διδακτή.


7η ενότητα
Γιατί οι άριστοι πολιτικοί [δεν] διδάσκουν την πολιτική στα παιδιά τους.
Οι άριστοι διδάσκουν την πολιτική στα παιδιά τους, αλλιώς αυτά θα θανατώνονταν ή θα εκδιώκονταν.


Η δια βίου παίδευση των Αθηναίων (στάδια, φορείς, σκοποί παίδευσης) συνιστά απόδειξη του διδακτού της αρετής.



Ζητήματα Μεθόδου και στόχων

Παράλληλα με την παρακολούθηση του φιλοσοφικού διαλόγου σε επίπεδο ιδεών, μπορούμε να δούμε και τις επιλογές των δύο φιλοσόφων στις μεθόδους που υιοθετούν, για να εκθέσουν τις απόψεις τους, προκειμένου να στηρίξουν τους στόχους τους.

Διαγραμματική απόδοση των επιλογών μεθόδου και των στόχων στο εξεταζόμενο κείμενο:










 Πηγή: http://www.study4exams.gr/

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ



    Ήταν το βιβλίο της Ιστορίας που, ευτυχώς, πρόλαβα και διδάχτηκα στην Ά Λυκείου. Το βιβλίο αυτό άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο διδασκόταν μέχρι τότε το μάθημα  και για εμάς τους μαθητές αποτελούσε έναυσμα για προβληματισμό και συζητήσεις μέσα και έξω από τις σχολικές αίθουσες. Δυστυχώς, η προσπάθεια υπήρξε θνησιγενής, καθώς κάτω από το βάρος μεγάλων πολιτικών πιέσεων αποσύρθηκε! Εξακολουθεί να ¨συνυπάρχει¨ στη βιβλιοθήκη μου με άλλα ιστορικά εγχειρίδια και να τονίζει τη διαχρονικότητα για να μην πω την προφητική του διάσταση!

 Στη δεκαετία του 1980 και συγκεκριμένα κατά την περίοδο 1984-1989 στα ελληνικά σχολεία διδασκόταν ένα εγχειρίδιο ιστορίας το οποίο δεν ακολουθούσε την πεπατημένη και παραβίαζε τους «κανόνες» και τα θέσφατα της σχολικής ιστορίας. Έφερε τον τίτλο Ιστορία του Ανθρώπινου Γένους και συγγραφέας του ήταν ο Λευτέρης Σταυριανός. Ο Λευτέρης Σταυριανός  ή Leften Stavrianos (1913-2004) υπήρξε ελληνοκαναδός ιστορικός. Καθηγητής σε καναδικά και αμερικανικά πανεπιστήμια δίδαξε παγκόσμια και σύγχρονη ελληνική και βαλκανική ιστορία. Θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της ολιστικής προσέγγισης και ερμηνείας της παγκόσμιας ιστορίας και της ιστορίας του ανθρώπου. Με πεδίο αναφοράς την κοινωνική ιστορία και με αφετηρία την εξελικτική ανθρωπολογία και το μαρξισμό, ο Σταυριανός εισηγήθηκε μια συνολική θεώρηση της εξέλιξης του ανθρώπου διασυνδέοντας σε παγκόσμια κλίμακα την πολιτική και στρατιωτική ιστορία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα με τις κοινωνικές και οικονομικές δομές, την τεχνολογία, την οικολογία, την εκπαίδευση, τις επικοινωνίες, τον καταναλωτισμό, τη μετανάστευση κ.ά. Ο Λευτέρης Σταυριανός προσέφερε σε μια πατρίδα που την φανταζόταν μέσα στη ρομαντική αχλή, όπως συνήθως βλέπουν την Ελλάδα οι Έλληνες της διασποράς, ένα βιβλίο ιστορίας που κανένας εδώ τότε δεν μπορούσε να διανοηθεί.

 Ωστόσο, το εγχειρίδιο του Σταυριανού γνώρισε σφοδρές αντιδράσεις τόσο από συντηρητικούς κύκλους όσο και από κόμματα της αριστεράς. {…}

Ποια είναι τα στοιχεία που καθιστούσαν αυτό το σχολικό εγχειρίδιο επίμαχο; Θα περιοριστώ σε λίγες μόνο ενδεικτικές και, δυστυχώς, επίκαιρες επισημάνσεις:

Αντίθετα με τη συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών σχολικών εγχειριδίων Ιστορίας, τα οποία ήταν (και εξακολουθούν να είναι) διαποτισμένα από μια εθνοκεντρική οπτική, ο Σταυριανός ήθελε οι μαθητές να είναι πρωτίστως πολίτες του κόσμου, ενώ ταυτόχρονα τους καλούσε να διατηρούν τα ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά της πατρίδας τους και να απορρίπτουν συνειδητά τα καταναλωτικά πρότυπα της παγκοσμιοποίησης.

Απώτερος στόχος του ήταν να αποκαλύψει τις εγγενείς παθολογίες των σύγχρονων κοινωνιών και να τις συσχετίσει με ανάλογες παθολογίες παλαιότερων κοινωνικών συγκροτήσεων.

Οι δεκάδες παραδειγματικές περιπτώσεις που επικαλείται ο συγγραφέας –από την Ινδία και τις Φιλιππίνες ως τη Νιγηρία, την Κύπρο και τη Χιλή –αναδεικνύουν με εντυπωσιακή ενάργεια την αλληλεξάρτηση της τοπικότητας με την παγκοσμιότητα και κατατείνουν όλα σε ένα μήνυμα που αφορά όλους τους λαούς του πλανήτη, πλούσιους και φτωχούς: στην ανάγκη αντίστασης στα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, καθώς και στην ανάγκη υπεράσπισης της πολιτισμικής ταυτότητας και των τοπικών θεσμών, πολιτικών και οικονομικών. Η υπεράσπιση της ετερότητας όμως, σύμφωνα με τον Σταυριανό, δεν πρέπει να γίνει  με την εσωστρέφεια, τον απομονωτισμό και την πολιτισμική περιχαράκωση, αλλά με τη διεύρυνση των δημοκρατικών θεσμών και τη διεθνοποίηση των προβλημάτων των τοπικών κοινωνιών, κάτι που μπορεί σήμερα να πραγματοποιηθεί με την αξιοποίηση των ΜΜΕ. Αυτό είναι, κατά την άποψή του, ένα από τα ισχυρότερα ειρηνικά όπλα που διαθέτουν οι λαοί του Τρίτου Κόσμου απέναντι στα ισχυρά κράτη και στα οικονομικά κέντρα που τους εκμεταλλεύονται.

Αυτό που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για κάποιον που θα επιχειρούσε σήμερα μια επικαιρική ανάγνωση του βιβλίου του Σταυριανού, είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει την έννοια του «Τρίτου Κόσμου».  Για την περίοδο 1400-1770 περιλαμβάνει στον Τρίτο Κόσμο την ανατολική Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική. Για την περίοδο 1770-1870 εντάσσει σε αυτόν τη Μέση Ανατολή και τις Ινδίες, ενώ ως το 1914 προσθέτει την Κίνα, τη Ρωσία και ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο. Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ως «Τρίτος Κόσμος» ορίζεται το σύνολο των λαών που επιζητούν την απεξάρτησή τους από τις αποικιοκρατικές ή μη δυνάμεις που τους εκμεταλλεύονται. Υπ’ αυτή την έννοια στον Τρίτο Κόσμο υπάγονται ακόμη και τα κράτη της κεντρικής και νότιας Αμερικής, τα οποία τελούν υπό καθεστώς πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης και εκμετάλλευσης από επιχειρήσεις δυτικών συμφερόντων ή από κράτη, όπως οι ΗΠΑ. Αναρωτιέμαι, αν ζούσε σήμερα ο Σταυριανός και παρατηρούσε όσα συμβαίνουν στην καρδιά του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, στην Ελλάδα και όχι μόνο, αν θα εισηγούνταν την αρχή μιας νέας φάσης του Τρίτου Κόσμου, μιας φάσης που θα περιλάμβανε το σκληρό πυρήνα των κρατών του ευρωπαϊκού consensus.
 
Υπ’ αυτή την έννοια, υπό μια επικαιρική δηλαδή και διασταλτική προσέγγιση της έννοιας του Τρίτου κόσμου, θα είχε πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε πώς ο Σταυριανός ερμηνεύει το φαινόμενο της φτώχειας και της εξαθλίωσης των λαών του Τρίτου Κόσμου.
Μεταξύ άλλων ο συγγραφέας αποδίδει την οικονομική εξαθλίωση και την πολιτική και κοινωνική αστάθεια που βιώνουν οι λαοί αυτοί
στην απροκάλυπτη και ανεξέλεγκτη δράση των πολυεθνικών εταιριών στις χώρες του Τρίτου Κόσμου κυρίως στους τομείς της γεωργίας και της βιομηχανίας,
στις ωμές πολιτικές παρεμβάσεις των δυτικών δυνάμεων που φτάνουν μέχρι την ανατροπή δημοκρατικών κυβερνήσεων,
στον έλεγχο των ΜΜΕ και στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης,
στις μεθοδεύσεις των δυτικών κρατών και των εταιριών τους που στοχεύουν στην υπαγωγή των μετααποικιακών κρατών σε καθεστώς οικονομικής υποτέλειας (δανεισμός, επενδύσεις) και
στη βιομηχανοποίηση και στις τεχνολογικές εφαρμογές στην οικονομία και τις παραγωγικές δραστηριότητες των κατοίκων του Τρίτου Κόσμου, οι οποίες όχι μόνο δεν οδηγούν σε άνοδο του βιοτικού τους επιπέδου, αλλά αυξάνουν την ανεργία και γιγαντώνουν τα μεταναστευτικά ρεύματα προς τα αστικά κέντρα και τις δυτικές χώρες.
Πρέπει να σημειωθεί ότι την περίοδο που διδασκόταν το εγχειρίδιο αυτό, στην Ελλάδα δεν υπήρχαν μετανάστες και, ως εκ τούτου, πολλά από τα ζητήματα που ο συγγραφέας θίγει, όπως η μετανάστευση, δεν άπτονταν των καθημερινών εμπειριών των μαθητών. Αν όμως το βιβλίο αυτό διδασκόταν σήμερα, θα ήταν επίκαιρο όσο ποτέ, δεδομένου ότι η Ελλάδα όχι μόνο έχει κατακλυστεί από εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένους μετανάστες από την Ασία, την Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη, αλλά και υφίσταται με απροκάλυπτο τρόπο πολιτικές μεθοδεύσεις υπαγωγής της οικονομίας της σε καθεστώς υποτέλειας και διεθνούς ελέγχου –μεθοδεύσεις παρόμοιες με αυτές που ο Σταυριανός αναφέρει ότι εφαρμόζονταν στα δικτατορικά καθεστώτα των χωρών του Τρίτου Κόσμου πολλές δεκαετίες πριν.

Αντιγράφω το σχετικό απόσπασμα που αφορά στη δράση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τη διαπλοκή του με πολιτικούς και στρατιωτικούς φορείς και συμφέροντα: «Οι συγκαλυμμένες ενέργειες και δραστηριότητες, που έχουν ακτίνα δράσης σε ολόκληρο τον πλανήτη, πραγματοποιούνται κύρια από τις μυστικές υπηρεσίες και ο αριθμός τους είναι πράγματι εντυπωσιακός. Το σημαντικό γεγονός πάντως είναι ότι συνδυάζονται με δραστηριότητες των διεθνών οικονομικών Οργανισμών, όπως της Διεθνούς Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.). Επειδή οι Η.Π.Α. συνεισφέρουν κατά το μεγαλύτερο ποσοστό σε αυτούς τους οργανισμούς, ασκούν την επιρροή τους για τη διάθεση των δανείων. Τα δάνεια αυτά χορηγούνται κάτω από συγκεκριμένους όρους που επιβάλλουν συμπίεση των αμοιβών των εργαζομένων, διευκόλυνση της κερδοσκοπικής δραστηριότητας των ιδιωτικών επιχειρήσεων, περιστολή των κοινωνικών δαπανών κτλ., δηλαδή αναπαράγουν τις σχέσεις ανισότητας και στο εσωτερικό της χώρας μεταξύ της εργασίας και του κεφαλαίου και μεταξύ της χώρας αυτής και των πλουσίων χωρών. Τα δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα παρέχουν εγγυήσεις ότι δε θα πραγματοποιηθούν σημαντικές μεταβολές στις σχέσεις αυτές, γι’ αυτό και ενισχύονται και οικονομικά και στρατιωτικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Χιλή, τη Ν. Κορέα, τη Ν. Αφρική και την Ταϋλάνδη τα ποσά που χορηγήθηκαν από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αυξήθηκαν αλματωδώς, όταν ανέλαβαν την εξουσία δικτατορικά καθεστώτα» (σσ. 142-144).

Νομίζω ότι ακόμη και ο πιο καλόπιστος παρατηρητής των όσων συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας θα αναγνώριζε τις προφανείς ομοιότητες της δράσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όπως την περιέγραφε ο Λ. Σταυριανός στη δεκαετία του 1980 αναφερόμενος σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, με τις πολιτικές που υφίσταται η Ελλάδα σήμερα. Το κρίσιμο ερώτημα βέβαια είναι το γιατί. Γιατί πολιτικές που εφαρμόζονταν σε «υπανάπτυκτες» χώρες με ολοκληρωτικά καθεστώτα και «πρόθυμους» συνεργάτες, τώρα κτυπούν τις πόρτες του «πολιτισμένου» δημοκρατικού δυτικού κόσμου; Το ζήτημα είναι ασφαλώς σύνθετο και δεν μπορεί κανείς να το προσεγγίσει μέσα στα στενά όρια ενός τέτοιου κειμένου. Είναι όμως φανερό ότι βρισκόμαστε σε ένα ραγδαία μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό τοπίο, όπου στο όνομα των «κανόνων της αγοράς» μεταλλάσσονται έννοιες που ως τώρα θεωρούσαμε σχεδόν αυτονόητα θετικές: η Ευρώπη, η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η εκπαίδευση, η εργασία.

Ωστόσο ο Λευτέρης Σταυριανός δεν ήταν απαισιόδοξος. Το όραμά του για το αύριο συνοψίζεται στο τρίπτυχο Δημοκρατία-Εκπαίδευση-Ενημέρωση. Ως δημοκρατία εννοεί το πολίτευμα που στηρίζεται στην ενεργό συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων και στην άσκηση της εξουσίας (συμμετοχική δημοκρατία) και όχι τις αντιπροσωπευτικές εκδοχές με τις οποίες εφαρμόζεται στα δυτικά κράτη (αντιπροσωπευτική δημοκρατία). Ακολούθως, προτείνει τη δημιουργία εκπαιδευτικών συστημάτων στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, τα οποία θα υπηρετούν την κοινωνική πρόοδο και αλλαγή και όχι τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Τέλος, υποστηρίζει τη διαρκή ενημέρωση των πολιτών όλου του πλανήτη, η οποία μπορεί  να προσφέρει στους λαούς του Τρίτου Κόσμου (και όχι μόνο, θα προσθέταμε σήμερα) διεθνή στήριξη, ώστε να αποτρέψει τις ωμές, πραξικοπηματικές επεμβάσεις που πραγματοποιούν σε αυτούς  τα πλούσια δυτικά κράτη.

Το θέμα μας λοιπόν σήμερα είναι η παιδεία. Είναι η παιδεία που αποτύχαμε να δώσουμε σε όλους τους συμπολίτες μας που βιώνουν τον πανικό της απώλειας της καταναλωτικής τους ευδαιμονίας περιμένοντας στις ουρές μπροστά στα ΑΤΜ των τραπεζών. Στην ουσία, αυτό στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε είναι ένα  δίλημμα που αφορά στην ανθρωπολογική ιδιοσυστασία των επόμενων κοινωνιών μας: Θέλουμε αφελείς τεχνοκράτες και τεχνοκρατούμενους υπηκόους ή κριτικά σκεπτόμενους πολίτες; Ή, με μια άλλη διατύπωση, θέλουμε πράγματι η εκπαίδευσή μας να παράγει πολίτες που δεν χειραγωγούνται;

Αν η απάντησή μας είναι ειλικρινά θετική, τότε οφείλουμε να συμπεριλάβουμε στους πυλώνες της εκπαίδευσης που ευαγγελιζόμαστε την πολιτική παιδεία, βασική παράμετρος της οποίας είναι και η διδασκαλία της ιστορίας. Ίσως έτσι θα πετύχουμε επιτέλους να απεγκλωβιστούμε από το αγωνιώδες ψυχωσικό ερώτημα «τώρα τι κάνουμε;», το οποίο σαν ηχώ διαχέεται διαρκώς γύρω μας και μέσα μας και εμποδίζει κάθε νηφάλια και ορθολογική διαχείριση της κρίσης…

Διασκευασμένο άρθρο του Άγγελου Α. Παληκίδη, Λέκτορα Διδακτικής της Ιστορίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

ΠΗΓΗ: alfavita.gr

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Το μεγάλο ΝΑΙ και το μεγάλο ΟΧΙ

Επίκαιρο όσο ποτέ το ποίημα του Καβάφη ενεργοποιεί τον στοχασμό και ξεκλειδώνει τη βούληση.


Che fece... il gran rifiuto Κ.Π. Καβάφης


Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.







Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

Φιλολόγων Εγκώμιον

     

   Ζηλεύω τους φιλολόγους, όχι γενικά και αόριστα γιατί είναι ο «κορμός» του εκπαιδευτικού επαγγέλματος αλλά γιατί το όλο πεδίο της διδασκαλίας των είναι αξιοζήλευτο και θαυμαστό, γιατί έχουν περισσότερες παιδαγωγικές ευκαιρίες μέσα στη σχολική αίθουσα από κάθε άλλη ειδικότητα εκπαιδευτικών.
      Αν ήξερα στα μαθητικά μου χρόνια ότι θα γινόμουνα εκπαιδευτικός, θα επέλεγα σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή και όχι στη Φυσικομαθηματική Σχολή (Βιολογικό τμήμα)˙ έτσι κι αλλιώς σε κλασικό Γυμνάσιο πήγαινα και στα θεωρητικά μαθήματα ήμουνα καλύτερα «εξοπλισμένος». Αλλά εκείνους τους καιρούς ήταν οι «θετικές επιστήμες» πολύ δελεαστικές στα σχέδια και στις φιλοδοξίες του μαθητόκοσμου και ταυτόχρονα ήταν πολλαπλές οι προκλήσεις των πτυχίων αυτών των επιστημών. Ποτέ στη ζωή δεν μπορείς να προσχηματίσεις την επαγγελματική σου πορεία και αυτό δεν είναι καθόλου αρνητικό, αφού η ομορφιά του μέλλοντος κρύβεται εν πολλοίς στην απροσδιοριστία του, στις αβεβαιότητές του και στην ελευθερία του.
      Ας έλθουμε όμως στο βασικό ζήτημα του άρθρου μας, για να εξηγήσω το γιατί ζηλεύω τους φιλολόγους. Η διδασκαλία τους περιλαμβάνει ένα μεγάλο εύρος γνωστικών αντικειμένων και έτσι έχουν «βαριά» μορφωτική / εκπαιδευτική αποσκευή και πολλαπλές επιλογές για την άσκηση του έργου τους. Μπορούν να διδάξουν Γλώσσα (τι πιο διαχρονικό και ουσιώδες…), Ιστορία (τι πιο ανθεκτικό και πολιτικό…), Λογοτεχνία (τι πιο γλυκύ και ωραίο…), Φιλοσοφία (τι πιο στοχαστικό και δημιουργικό…), Ψυχολογία (τι πιο προκλητικό και ανεξερεύνητο…).
      Αλλά δεν είναι μόνο το εύρος των επιστημών και μαθημάτων που τους προσδίδει τη μοναδική αίγλη. Πρόκειται για τη διδασκαλία των «κλασικής παιδείας», δηλαδή του «ιερού δισκοπότηρου» της θεσμικής εκπαίδευσης όπου γης και όπου χρόνου. Μπορεί η εν λόγω παιδεία να μην ανανεώνεται στον ίδιο ρυθμό και στην ίδια έκταση από την έρευνα της επιστήμης, όπως γίνεται στις θετικές επιστήμες και πιο πολύ στη Βιολογία στην εποχή που ζούμε, αλλά αυτό το συγκριτικό μειονέκτημα αντιρροπείται πλήρως από το γεγονός ότι η κλασική παιδεία είναι ουσιαστικά το ισχυρό πεδίο σύνδεσης όλων των γενεών μιας χώρας.
      Η παιδαγωγική λειτουργία στους φιλολόγους βρίσκει πάντα το πιο γόνιμο έδαφος για να αγγίξεις και να διαπλάσεις την ψυχή και το πνεύμα των μαθητών και των μαθητριών. Όταν διδάσκεις τα μεγάλα σύμβολα της ανθρώπινης σκέψης, τον Προμηθέα, την Αντιγόνη, τον Οιδίποδα…, όταν συναντάς κορυφές του ανθρώπινου πνεύματος, τον Όμηρο, το Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, τον Σοφοκλή … ή κορυφές του ελληνικού πολιτισμού, τον Παπαδιαμάντη, τον Καζαντζάκη, τον Ρίτσο, τον Καβάφη…, ή κορυφές του Δυτικού κυρίως πολιτισμού και του πολιτισμού των πολιτισμών, τον Καντ, τον Βιργίλιο, τον Θερβάντες, τον Σαίξπηρ…, όταν θέτεις προ διαλογικής συζήτησης τις εμβληματικές μορφές των μεγάλων ηρώων, του Οδυσσέα, του Αχιλλέα και του Έκτορα, του Μ. Αλεξάνδρου…, δεν ψηλαφίζεις την «καρδιά» του προβληματισμού και την ψυχή του στοχασμού όλων των Ελλήνων, δεν ψυχανεμίζεσαι με το πνευματικό παιχνίδι των απανταχού καλλιεργημένων κατοίκων αυτού του πλανήτη; Εδώ δεν χρειάζεται να κάνεις προεκτάσεις για τις κοινωνικές ή τις ηθικές όψεις της επιστήμης, γιατί είσαι μέσα στον πιο στενό πυρήνα της ανθρώπινης αγωνίας.
      Υπάρχει και άλλη εικόνα μαγείας στο διδακτικό έργο των φιλολόγων, η διδασκαλία της γλώσσας. Τίθεται δηλαδή εδώ το ίδιο παιχνίδι της σκέψης και ο πυρήνας της αυτογνωσίας και της ετερογνωσίας και όχι ένα επιμέρους πεδίο του ορίζοντα των επιστημών. Και μόνο η διδασκαλία της μακράς πορείας της ενιαίας ελληνικής γλώσσας από τις πρώτες επιγραφικές της εμφανίσεις μέχρι τις σημερινές ντοπιολαλιές κάθε περιοχής της χώρας μας, με τους μετασχηματισμούς της και με τις μεταπλάσεις της αλλά και με τη σταθερότητά της δεν είναι η παρακολούθηση του τόσο δημιουργικού ταξιδιού του ίδιου του λαού μας και η πιο αυθεντική απεικόνιση του εαυτού μας;
      Οι φιλόλογοι αγγίζουν τα μεγάλα ζητήματα του ανθρώπου, αγγίζουν την ουσία των ονείρων των μαθητών και των μαθητριών. Ας πάρουμε μόνο τα ζητήματα της «ζωής» και της «ανθρώπινης φύσης». Η Βιολογία και οι άλλες παραπλήσιες αυτής επιστήμες μελετούν τα εν λόγω ζητήματα με όλο και πιο νέα εργαλεία, κατακτούν όλο και πιο νέα ευρήματα. Αλλά η μελέτη της αρχαίας τραγωδίας με τους προβληματισμούς της μέσα από τις εμβληματικές μορφές της – της Αντιγόνης, του Οιδίποδα, του Προμηθέα – είναι πολύ πιο καίρια στην περιγραφή και στην ανάλυση αυτών των ζητημάτων. Όσο και πιο νέα επιστημονικά ευρήματα και να μας φέρνει κάθε ημέρα η μελέτη του DNA, δεν πρόκειται να αγγίξει την ουσία της ανθρώπινης φύσης, όπως την αγγίζει η αρχαία τραγωδία!

Του Νίκου Τσούλια

https://anthologio.wordpress.com

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

Η παιδαγωγική του θεάτρου

 "Τα απλά παραμύθια ενός σπιτιού" είναι η καινούργια και ευφάνταστη έκπληξη που μάς επεφύλαξε η Αλεξάνδρα Μυλωνά. Με έναν ευρηματικό συγκερασμό της Δημιουργικής Γραφής, του Θεάτρου και της αγάπης της για τα παιδιά η συγγραφέας και δασκάλα θεάτρου έγραψε τρία απλά "θεατρικά" παραμύθια που με ένα μαγικό τρόπο μέσα από τις σελίδες τους ξεπηδούν αντικείμενα του σπιτιού και συνομιλούν με τον μικρό ήρωα. Μ'αυτόν τον τρόπο αισθητοποιείται ο παραμυθένιος κόσμος της καθημερινότητας και με ένα ιδιαίτερο παιδαγωγικό ενδιαφέρον παρουσιάζονται θέματα που απασχολούν διαχρονικά τον άνθρωπο, όπως είναι η διελκυστίνδα ανάμεσα στην παράδοση και την τεχνολογία, το δίκαιο του ισχυροτέρου, η απόρριψη αλλά και η ανεκτικότητα του διαφορετικού. Φυσικά, καθώς εξελίσσονται τα δρώμενα, προτείνονται λύσεις που καλλιεργούν τις έννοιες της αρμονικής συνύπαρξης και του συνεργατικού πνεύματος.

  Το βιβλίο, ελπίζω το πρώτο μιας μακράς σειράς ομόθεμων, απευθύνεται κυρίως σε παιδιά και εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ωστόσο, εξάπτει τη φαντασία και προσελκύει το ενδιαφέρον όλων των ανθρώπων που επιθυμούν να παραμείνουν παιδιά και απαιτούν το δικαίωμα στο όνειρο και στην ανεμελιά της παιδικής ηλικίας.

Ελένη Παπαδοπούλου, φιλόλογος-εκπαιδευτικός




ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΦΟΙΤΗΣΗΣ Α΄, Β΄, Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ 2015-2016

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ 2015 (ΘΕΜΑΤΑ-ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ)



  Όσον αφορά στο Διδαγμένο κείμενο, πολύ εύστοχη κι αναμενόμενη η επιλογή του Πρωταγόρα. Το ίδιο ισχύει και για τις πραγματολογικές και λεξιλογικές ερωτήσεις για τις οποίες οι υποψήφιοι προετοιμάστηκαν επαρκώς και ανατροφοδοτήθηκαν από τις σχετικές διδακτικές σημειώσεις τους. Ωστόσο, το Αδίδακτο κείμενο απαιτούσε τη συστηματική αναστροφή των μαθητών με τον θουκυδίδειο λόγο και μάλιστα με εκείνα τα χωρία του που παρουσιάζουν ουσιαστικές αποκλίσεις από τον κλασσικό αττικό λόγο. Έτσι, η μεταφορά του συγκεκριμένου αποσπάσματος στη νεοελληνική γλώσσα, αναγκαστικά έπρεπε και λόγω της απουσίας νοηματικής αυτοτέλειας του κειμένου, σε ορισμένα σημεία, να γίνει με παράφραση. Οι γραμματικές και συντακτικές παρατηρήσεις ανταποκρίνονταν στο γνωστικό υπόβαθρο των μαθητών της θεωρητικής κατεύθυνσης.




ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ


Them arx kat_c_hmer_no_150525 from Eleni Papadopoulou

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΔΙΔΑΚΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ


 Τέτοιες ήταν οι ναυτικές δυνάμεις των Ελλήνων και στα παλιά χρόνια και αργότερα. Όσοι όμως έστρεψαν την προσοχή τους στο ναυτικό απόκτησαν σημαντική δύναμη και με την αύξηση των προσόδων τους και με την εξουσία τους πάνω σε άλλους. Γιατί κάνοντας επιδρομές στα νησιά, ιδιαίτερα όσοι δεν είχαν αρκετή γη, τα κατακτούσαν.  Από την άλλη, στη στεριά πόλεμος, στον οποίο να συναθροίστηκε κάποια σημαντική δύναμη, δεν έγινε κανένας. Οι πόλεμοι, όσοι έγιναν, ανάμεσα σε γείτονες, και εκστρατείες μακριά από τη χώρα τους, για να υποτάξουν άλλους, δεν επιχειρούσαν οι Έλληνες. Δεν προσχωρούσαν, επίσης, στις μεγάλες πόλεις ως υπήκοοι, ούτε έκαναν  κοινές εκστρατείες ενωμένοι σαν ίσοι προς ίσους {…}

Γ3β

Άπαντες γιγνώσκουσι (γνωστικό ρήμα) τους προσσχόντας…περιποιησαμένους κατηγορηματική μετοχή

Άπαντες γιγνώσκουσι τους προσσχόντας…περιποιήσασθαι ειδικό απαρέμφατο


Άπαντες γιγνώσκουσι ότι οι προσσχόντες…περιεποιήσαντο ειδική πρόταση

Γ3α

τα ναυτικά: Υποκείμενο στο ην
αυτοις:Αντικείμενο στη μετοχή προσσχόντες
άλλων: Γενική αντικειμενική στο αρχη
επι καταστροφή :  Εμπρόθετος Επιρρηματικός προσδιορισμός του σκοπού
υπήκοοι:επιρρηματικό κατηγορούμενο του τρόπου/σκοπού

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 2015



  Η επωδός όλων των μαθητών: " Μα δεν περιμέναμε να πέσει και πάλι ο Κρητικός" ! Κι όμως "έπεσε'', γι' αυτό για άλλη μια φορά ας επαναλάβουμε ότι δεν υπάρχουν '' sos'' και "αντι-sos" θέματα και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, ιδιαιτέρως, εμείς, οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουμε το μάθημα, ώστε να μην κάνουμε προβλέψεις,εξάλλου, δεν έχουμε το ''κληρονομικό χάρισμα'', για να προσανατολίζουμε τους μαθητές μας σε συγκεκριμένες ''σίγουρες'' επιλογές. Η προφορική εξέταση έδειξε ότι πολλοί υποψήφιοι εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στη fortuna ταλαιπωρήθηκαν στα κύματα της φουρτούνας του Κρητικού. Και μια συμβουλή και για τα επόμενα μαθήματα: Τα διαβάζουμε ΟΛΑ εξίσου καλά! Η Λογοτεχνία πέρασε και για τελευταία φορά εξετάστηκε σήμερα σε πανελλαδικές εξετάσεις. 

Οι ενδεικτικές απαντήσεις της Κ.Ε.Ε.
σελίδα 1
σελίδα 2


Για τα θέματα πατήστε ΕΔΩ

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Επιστολή διαμαρτυρίας για το "αποπαίδι" του εκπαιδευτικού μας συστήματος



Εξοχότατε κ. Υπουργέ,
Εξοχότατε κ. Αναπληρωτή Υπουργέ,

 Tην Παρασκευή 8 Μαΐου, από μία απροσδόκητη ανακοίνωση του Αναπληρωτή Υπουργού Παιδείας κ. Α. Κουράκη στη Βουλή πληροφορηθήκαμε ότι το Υπουργείο προτίθεται να καταργήσει μία ώρα διδασκαλίας της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Γενικής Παιδείας στην Γ΄ Λυκείου και να την αντικαταστήσει με μάθημα της Ιστορίας των Κοινωνικών Επιστημών, αντικατάσταση που «κρίθηκε απαραίτητη, ώστε όλοι οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου να έχουν επαφή με τις κοινωνικές επιστήμες, για να καλλιεργήσουν την κριτική τους σκέψη λίγους μήνες πριν από την απόκτηση του δικαιώματος της ψήφου», όπως εξήγησε ο Αναπληρωτής Υπουργός. Δυστυχώς, αυτή δεν είναι πρώτη φορά που το μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας αποτελεί τον πρώτο εύκολο στόχο αλλαγών στα προγράμματα του Λυκείου, όπως συνέβη λ.χ. με την κατάργησή του από πανελλαδικώς εξεταζόμενο μάθημα στην Ομάδα Προσανατολισμού των Ανθρωπιστικών Σπουδών, ή με τη ματαίωση της συνεξέτασής του με το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας στις Πανελλήνιες Εξετάσεις για τους υποψηφίους όλων των Ομάδων Προσανατολισμού (κάτι που θα υπηρετούσε την αναγκαιότητα της συμπαγούς ανθρωπιστικής παιδείας όλων των μαθητών).

 Ως ένας από τους κατεξοχήν φορείς έρευνας και διδασκαλίας για την επιστήμη της Νεοελληνικής Φιλολογίας στην Ελλάδα, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε την έντονη διαμαρτυρία και τη θλίψη μας για την αντιμετώπιση αυτή του μαθήματος, το οποίο, από μια εξαιρετική ευκαιρία καλλιέργειας της παιδείας και της κουλτούρας των μαθητών, γίνεται το «αποπαίδι» του εκπαιδευτικού συστήματος. Σε μια εποχή που παρατηρούμε το ενδιαφέρον των παιδιών στον ελεύθερο χρόνο τους να μονοπωλείται όλο και περισσότερο από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις «έξυπνες συσκευές» που υπάρχουν στα περισσότερα σπίτια, οι σχολικές ώρες που αφιερώνονται στη λογοτεχνία είναι για πολλούς μαθητές η μόνη επαφή τους με το λογοτεχνικό κείμενο· η μόνη ευκαιρία τους για ανάγνωση της λογοτεχνίας. Αν χαθεί αυτή η δυνατότητα (και η κατάργηση της μίας ώρας στη Γ΄ Λυκείου μπορεί εύκολα να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για περαιτέρω μειώσεις), χάνεται μαζί της και η επαφή των μαθητών με ένα μεγάλο τμήμα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού, η καλλιέργεια της ευαισθησίας τους στη γλώσσα, τον λόγο και τη λογοτεχνία.
Παρακαλούμε λοιπόν την ηγεσία του Υπουργείου να επανεξετάσει τη στάση της για το μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και τη διαβεβαιώνουμε ότι σε οποιαδήποτε προσπάθειά της προς αυτήν την κατεύθυνση θα μας βρει θερμούς αρωγούς σε ό,τι μας ζητηθεί στην πράξη.

Παραμένουμε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε περαιτέρω διευκρίνιση.

Με τιμή
Τα μέλη διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού του Τμήματος Φιλολογίας

Αλεξίου Ευάγγελος, Αν. Καθηγητής
Αντωνιάδης Θεόδωρος, Λέκτορας
Αραμπατζίδου Λένα, Επίκ. Καθηγήτρια
Αυγερινού-Τζιώγα Μαρία, Επίκ. Καθηγήτρια
Βαρελάς Λάμπρος, Επίκ. Καθηγητής
Βασιλειάδη Μάρθα, Επίκ. Καθηγήτρια
Βάσσης Ιωάννης, Καθηγητής
Γιαβής Κώστας, Επίκ. Καθηγητής
Γιαννάκης Γεώργιος, Καθηγητής
Θεοδωροπούλου Μαρία, Επίκ. Καθηγήτρια
Ιατρού Μαρία, Επίκ. Καθηγήτρια
Καπλάνης Αναστάσιος, Επίκ. Καθηγητής
Καραλή Μαρία, Επίκ. Καθηγήτρια
Κοτζάμπαση Σοφία, Καθηγήτρια
Κουρεμένος Θεόκριτος, Καθηγητής
Κουτσογιάννης Δημήτρης, Αν. Καθηγητής
Κυριαζής Δώρης, Επίκ. Καθηγητής
Κυριάκου Πουλχερία, Καθηγήτρια
Λάμαρη Άννα, Λέκτορας
Λιανέρη Αλεξάνδρα, Επίκ. Καθηγήτρια
Μαρκομιχελάκη Αναστασία, Επίκ. Καθηγήτρια
Ματθαίος Στέφανος, Επίκ. Καθηγητής
Μαυρουδής Aιμίλιος, Καθηγητής
Μικέ Μαρία, Καθηγήτρια, Διευθύντρια Τομέα
Μπακογιάννης Μιχαήλ, Επίκ. Καθηγητής
Ναούμ Ιωάννα, Επίκ. Καθηγήτρια
Νικήτας Δημήτριος, Καθηγητής
Νούσια Μαρία, Επίκ. Καθηγήτρια
Παπαγγελής Θεόδωρος, Ακαδημαϊκός, Καθηγητής
Παπαδοπούλου Δέσποινα, Επ. Καθηγήτρια
Παπαδοπούλου Θάλεια, Αν. Καθηγήτρια
Παπαναστασίου Γεώργιος, Αν. Καθηγητής
Πλαστήρα-Bαλκάνου Mαρία, Επίκ. Καθηγήτρια
Ρεβυθιάδου Ανθή, Αν. Καθηγήτρια
Ρεγκάκος Aντώνιος, Ακαδημαϊκός, Καθηγητής
Σιμελίδης Χρήστος, Λέκτορας
Σιστάκου Εβίνα, Αν. Καθηγήτρια
Σταυρακοπούλου Σωτηρία, Αν. Καθηγήτρια
Σταύρου-Σηφάκη Μελίτα, Καθηγήτρια, Διευθύντρια Τομέα
Σωτηρούδης Παναγιώτης, Καθηγητής
Τάντος Αλέξανδρος, Λέκτορας
Ταξίδης Ηλίας, Επίκ. Καθηγητής
Τζιτζιλής Χρήστος, Καθηγητής
Τζιφόπουλος Ιωάννης, Καθηγητής, Πρόεδρος Τμήματος
Τικτοπούλου Αικατερίνη, Επίκ. Καθηγήτρια
Τρομάρας Λεωνίδας, Καθηγητής, Διευθυντής Τομέα
Τσαγγάλης Χρήστος, Καθηγητής
Τσιριμώκου Ελισάβετ, Καθηγήτρια
Τσιτσικλή Δήμητρα, Επίκ. Καθηγήτρια
Τσιτσιμπάκου-Bασάλου Eυανθία, Αν. Καθηγήτρια
Τσίτσιου Χρυσάνθη, Επ. Καθηγήτρια
Τσοχατζίδης Σάββας, Καθηγητής
Φραγκουλίδης Σταύρος, Καθηγητής
Φυντίκογλου Βασίλειος, Αν. Καθηγητής
Χρηστίδης Δημήτριος, Καθηγητής
Χρυσανθόπουλος Μιχαήλ, Καθηγητής



Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Η Κική Δημουλά Eπίτιμη Διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ.


Ο Πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Καθηγητής Περικλής Α. Μήτκας
ο Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής Καθηγητής Μιλτιάδης Δ. Κωνσταντίνου και
ο Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας Καθηγητής Χρυσόστομος Α. Σταμούλης
σας καλούν να τιμήσετε με την παρουσία σας
ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΝΑΓΟΡΕΥΣΗΣ
της ΚΙΚΗΣ Χ. ΔΗΜΟΥΛΑ

ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ και ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΥ
σε ΕΠΙΤΙΜΗ ΔΙΔΑΚΤΟΡΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Η τελετή θα πραγματοποιηθεί στην Αίθουσα Τελετών της Παλαιάς Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ
την Τετάρτη 20 Μαΐου 2015 και ώρα 19:00 μμ.

Την τιμωμένη θα προσφωνήσει η Καθηγήτρια κ. Άννα Κόλτσιου-Νικήτα

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ