Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Χριστουγεννιάτικη Επιστολή


         Η παρακάτω επιστολή του Γρηγόριου Ξενόπουλου γράφτηκε τα Χριστούγεννα του 1925 και απευθυνόταν στους μικρούς αναγνώστες της Διάπλασης των παίδων, περιοδικού που διεύθυνε με επιτυχία για 50 χρόνια (1896-1944, 1946-1948). O Ζακυνθινός λογοτέχνης και θεατρικός συγγραφέας αναπολεί, με νοσταλγία αλλά και χιούμορ, τα παιδικά του χρόνια και την οικογενειακή ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, σε συνδυασμό με τα έθιμα και τις παραδοσιακές συνήθειες του τόπου του.

Αθήνα, 26 Δεκεμβρίου 1925
Αγαπητοί μου,
         Έναν καιρό στη ζωή μου, τα Χριστούγεννα τα γιόρταζα... την Πρωτοχρονιά. Πώς; Ακολουθούσα κανένα δικό μου καλαντάρι*, ή είχα προσηλυτισθεί σε καμιά αίρεση;... Τίποτ' απ' αυτά. Μόνο που τον καιρό εκείνο, νιόφερτος στην Αθήνα, φοιτητούδι, σχεδόν παιδί, δεν μπορούσα να καταλάβω Χριστούγεννα χωρίς...  κουλούρα.
         Στη Ζάκυθο, βλέπετε, όπου είχα μεγαλώσει, την παραμονή των Χριστουγέννων το βράδυ, κόβουν με πομπή* κάποια κουλούρα. Αντιστοιχεί με τη βασιλόπιτα που κόβουν εδώ την Πρωτοχρονιά -κομμάτι ονομαστικό για τον καθένα, φλουρί για τον τυχερό, και καθεξής, -αλλά δε μοιάζει και καθόλου. Άλλη πάστα, άλλη ζύμη, άλλη όψη, άλλη γεύση, άλλη μυρωδιά. Φανταστείτε ένα ωραίο ψωμί σιμιγδαλένιο, πιασμένο με λάδι, βαμμένο κίτρινο με ζαφουράνα,* σπαρμένο μέσα με σταφίδες άσπρες και μαύρες, με κουκουνάρια, πορτοκαλόφλουδες κι ένα σωρό μπαχαρικά, και με μια κρούστα όλο σουσάμι και πυκνά φυτεμένα καρύδια, κάποτε μάλιστα και πασπαλισμένη με ψιλή ζάχαρη χρωματιστή. Αυτή είναι η ζακυθινή κουλούρα. Πώς να καταλάβαινα Χριστούγεννα χωρίς το «κομμάτι μου» απ' αυτήν; Και πού να 'βρισκα τέτοιο πράμα εδώ, στο βραδινό τραπέζι της παραμονής;
         - Χριστούγεννα αύριο, μου 'λεγαν. Και του χρόνου!
         - Πού είναι τα; Απαντούσα. Δεν τα βλέπω!...
         Και δεν τα 'βλεπα πραγματικώς. Ή, να πω καλύτερα, τα 'βλεπα, αλλά με τη φαντασία μου, μακρινά, αμυδρά, νοσταλγικά, λυπημένα - τα 'βλεπα εκεί κάτω, στην πατρίδα, στο πατρικό μου σπίτι, στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι με την κουλούρα στη μέση, με τους δικούς μου ολόγυρα και -αλίμονο!- με τη θέση μου σε μιαν άκρη αδειανή... Ήταν γιορτή αυτή για μένα; Αν δεν έκλαψαν τα μάτια μου, έκλαψε όμως η ψυχή μου, - ψυχή παιδιού που για πρώτη φορά ξενιτεύεται...
         Συνέβαινε όμως να βγάζουν εκεί και το δικό μου το κομμάτι, -ε, φυσικά, τι κι αν έλειπα; Δεν είχα κιόλα πεθάνει!- και, μαζί μ' ένα χριστόψωμο κι ένα τενεκεδένιο κουτί μαντολάτο, να μου το στέλνουν εδώ με κανένα επιβάτη ή με το ταχυδρομείο. Αλλά αργούσε. Δεν είχε εφευρεθεί, βλέπετε, ούτε εφευρέθηκε ακόμα και κανένας τηλέγραφος για δέματα. (Αχ, κι αυτός ο Έδισσον! Τι κάνει;...) Και το δέμα έφτανε μόλις την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Έτσι, με το κομμάτι εκείνο της κουλούρας, που το λάβαινα και το 'τρωγα με τόση χαρά, με τόση συγκίνηση, με τόση αγάπη, έκανα κι εγώ τα Χριστούγεννά μου πρωτοχρονιάτικα.
         Αυτό βάσταξε κάμποσα χρόνια. Είναι αλήθεια ότι και στην Αθήνα, αργότερα, γνωρίστηκα με ζακυθινά σπίτια που έκοβαν την παραμονή ζακυθινή κουλούρα και με προσκαλούσαν και μένα στην τελετή. Αλλά δεν ήταν το ίδιο! Εγώ ήθελα το κομμάτι μου από την κουλούρα του σπιτιού μας. Και πάλι περίμενα σαν και τι το δέμα που θα ξεκινούσε από κει πέρα μετά την παραμονή, για να το λάβω... κατόπιν εορτής.
         Αλλά ήρθαν και Χριστούγεννα ή μάλλον Πρωτοχρονιά, που δεν έλαβα τίποτα. Στην πατρίδα είχε πεθάνει ο καημένος μου ο πατέρας. Ούτε εκείνο το χρόνο έκοψαν στο σπίτι μας κουλούρα, ούτε τον άλλον... Το πένθος, η απουσία μου ακόμα, το μεγάλωμα και το σκόρπισμα των παιδιών της, έκαμε τη μητέρα μου ν' αφήσει, να ξεσυνηθίσει αυτό το χριστουγεννιάτικο έθιμο του τόπου, αταίριαστο πια σ' ένα σπίτι χωρίς νοικοκύρη και χωρίς μικρά παιδιά. Τότε μάλιστα, για πολλά χρόνια, συνέβαινε το αντίθετο: εγώ έστελνα της μητέρας μου το κομμάτι της από τη βασιλόπιτα που έκοβα εδώ, στο σπίτι μου, για τα παιδιά μου. Και η μητέρα μου πάλι, θυμούμενη τα παιδικά της χρόνια στην Πόλη, όπου επίσης έκοβαν βασιλόπιτα, γιόρταζε στη Ζάκυθο μια πολίτικη Πρωτοχρονιά... τα Θεοφάνεια.
         Κάποιο χρόνο όμως, μεγάλος εγώ πια, πήγα στη Ζάκυθο να κάμω Χριστούγεννα με τη γριά μητέρα μου.
         - Α, της λέω, δεν έχει, θα κόψουμε και κουλούρα!
         - Ναι, παιδί μου, μου λέει, αφού είσαι και συ εδώ, ας κόψουμε.
         Πραγματικώς, παράγγειλα έξω μια ωραία κουλούρα, και την κόψαμε το βράδυ της παραμονής, όπως άλλοτε. Αλλά θα το πιστέψετε; Δε μ' ενθουσίασε καθόλου! «Πού το τσουρέκι μας; Έλεγα. Αυτό δεν είναι παρά ψωμί!» Ναι, αυτό το ψωμί με το λάδι και με τη σταφίδα, που άλλη φορά με τρέλαινε, που το προτιμούσα από καθετί και που δεν έκανα Χριστούγεννα αν δεν το 'χα, δε μου άρεσε πια. Το είχα ξεσυνηθίσει. Προτιμούσα το τσουρέκι. Κι ούτε όψη τού έβρισκα πια, ούτε γεύση, ούτε μυρωδιά εξαιρετική. Ένα κοινό πράμα, χοντρό, βαρύ, που απορούσα μάλιστα πώς μ' ενθουσίαζε τόσο άλλη φορά...
         Μη δεν ήταν το ίδιο;
         Όχι, το ίδιο ήταν απαράλλαχτο. Εγώ μόνο είχα αλλάξει, εγώ δεν ήμουν πια ο ίδιος... Τόσα χρόνια στην Αθήνα, είχα ξεσυνηθίσει τα πράματα της πατρίδας μου και είχα συνηθίσει τ' αθηναίικα. Όλα στον κόσμο μια συνήθεια είναι. Κι ακόμα, κάθε πράμα ταιριάζει στον τόπο του. Μόνο η νοσταλγία των πρώτων χρόνων της ξενιτιάς μ' έκανε να βρίσκω τόσο ωραία και στην Αθήνα τη ζακυθινή κουλούρα και να την προτιμώ απ' το καλύτερο τσουρέκι. Αλλά όταν, με τον καιρό, λιγόστεψε κι έσβησε η νοσταλγία, χάθηκαν μαζί κι όλες οι παλιές, οι νοσταλγικές μου προτιμήσεις. Είχα εγκλιματιστεί* πια Αθηναίος. Κι ένας Αθηναίος δεν μπορεί βέβαια να προτιμάει τη ζακυθινή κουλούρα από το τσουρέκι του. Για να την προτιμάει κανείς, πρέπει να 'ναι Ζακυθινός, και να μένει στη Ζάκυθο.
         Έτσι εξήγησα τότε το παράξενο. Και θυμήθηκα και το μέλανα ζωμό των Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες τον αποζητούσαν και τον εκθείαζαν παντού σαν το καλύτερο φαΐ του κόσμου. Έτσι, ο μέλας ζωμός έβγαλε μια φήμη μεγάλη. Όσοι δεν τον είχαν δοκιμάσει, τον νόμιζαν εφάμιλλο* με την αμβροσία, την αιθέρια αυτή τροφή των Ολύμπιων Θεών. Δε θυμούμαι τώρα ποιος επίσημος, βασιλιάς ή στρατηγός -ο Διονύσιος των Συρακουσών άραγε;- όταν πέτυχε μια φορά κάτι Σπαρτιάτες μαγείρους, τους έβαλε να του φτιάσουν μέλανα ζωμό. Του τον έφτιασαν όσο καλύτερα ήξεραν, κι εκενος τον δοκίμασε μ' ένα μεγάλο μορφασμό.
         - Απορώ, τους είπε, πώς σας αρέσει αυτή η αηδία!
         - Θα σου άρεσε και σένα, του αποκρίθηκαν οι Σπαρτιάτες, αν έκανες ταχτικά το λουτρό σου στον Ευρώτα!
         Λέτε τώρα, όταν ξενιτευόταν κανένας νεαρός Σπαρτιάτης, να του έστελνε η μητέρα του, καμιά γιορτή σαν τα Χριστούγεννα λιγάκι μέλανα ζωμό;... Δεν το πιστεύω. Οι Λάκαινες δε συνήθιζαν να παραχαϊδεύουν έτσι τα λεοντόπουλά τους. Πιο πιθανό μου φαίνεται να το 'κανε μια μητέρα Αθηναία ή Ζακυθινή. Γι' αυτό κι ένας δικός μας ποιητής, ο Ανδρέας Μαρτζώκης, σε κάποιο σατιρικό ποίημά του, «Ζακυθινός Μνηστήρας», παρασταίνει ένα Ζακυθινό αρχοντόπουλο στην Ιθάκη -στην ομηρική Ιθάκη, επί Οδυσσέως- που για να συγκινήσει την Πηνελόπη, της προσφέρει... τ' ωραίο χριστόψωμο που του είχε στείλει τα Χριστούγεννα η μητέρα του!
  Σας ασπάζομαι        
  Φαίδων  

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Ο Πλάγιος Λόγος με Κόμικς



  Με κύριο στόχο να μπορούν οι μαθητές να διακρίνουν τον ευθύ λόγο από τον πλάγιο και να κατανοήσουν τη σχέση μεταξύ τους και ειδικότερα να  αντιληφθούν και να είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε επικοινωνιακές περιστάσεις, όπου απαιτείται η χρήση πλαγίου λόγου όπως: α) αφήγηση μιας ταινίας που είδαν, β) περιληπτική μεταφορά ενός κειμένου που διάβασαν, γ) μεταφορά ενός διαλόγου που άκουσαν ή διάβασαν και δ) αφήγηση ενός περιστατικού όπου ήταν αυτόπτες μάρτυρες και τέλος να κατανοήσουν τα εξωγλωσσικά και παραγλωσσικά στοιχεία και πώς αυτά μεταφέρονται στον πλάγιο λόγο σχεδιάστηκε η προτεινόμενη διδακτική πρόταση που εκπονήθηκε από την υποφαινόμενη σε συνεργασία με την πολύ καλή συνάδελφο, φίλη και επιμορφώτριά μου στη Μείζονα Επιμόρφωση Σύλια Ζέτα.
  Η διδακτική πρόταση παρουσιάστηκε στο 5ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ε.Τ.Ε.Α.Δ Δράμας που φέτος ήταν αφιερωμένο στη Δημιουργικότητα στην Εκπαίδευση.


Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

5ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΔΡΑΜΑΣ : Η Δημιουργικότητα στην Εκπαίδευση

Η Εταιρεία Επιστημών Αγωγής Δράμας, ανακοινώνει την πραγματοποίηση του 5ου Πανελλήνιου Συνεδρίου της στη Δράμα, στις 28 και 29 Νοεμβρίου 2014 με γενικό θέμα:
«Η Δημιουργικότητα στην Εκπαίδευση»

Το Συνέδριο απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, σε επιστήμονες των ΑΕΙ, ΑTΕΙ, σε ερευνητικά ιδρύματα, σε φοιτητές και σε εκπροσώπους κυβερνητικών και μη φορέων.
Το περιεχόμενο των εισηγήσεων θα πρέπει να είναι σχετικό με τους παρακάτω άξονες:

1. Θεωρίες δημιουργικότητας και θεωρίες μάθησης (φαντασία, δημιουργικότητα, καινοτομία, κριτική σκέψη)
2. Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός: Η δημιουργικότητα και η καινοτομία στο κέντρο της διαδικασίας συνεχούς βελτίωσης, στα πλαίσια γνωστικών αντικειμένων
3. Αναλυτικά προγράμματα και σχεδιασμός προγραμμάτων σπουδών που ευνοούν τη δημιουργικότητα
4. Δημιουργική διδασκαλία, αξιολόγηση και ανατροφοδότηση
5. Μάθηση, διδασκαλία και ανάπτυξη μέσω παιχνιδιού
6. Δημιουργικότητα και ΤΠΕ
7. Οι τέχνες ως πηγή δημιουργικότητας στην εκπαίδευση
8. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού στην ανάπτυξη της δημιουργικής σκέψης
9. Εκπαίδευση εκπαιδευτικών, επαγγελματική ανάπτυξη και δημιουργικότητα
10. Δημιουργικότητα και Οργάνωση και Διοίκηση της Εκπαίδευσης
Θα δοθεί έμφαση σε εισηγήσεις που αφορούν ερευνητικά δεδομένα.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Ίδρυση Iνστιτούτου Λαϊκού Πολιτισμού στην Κάρπαθο

  Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, η Ελληνική Λαογραφική Εταιρεία και ο Δήμος Καρπάθου συνεργάστηκαν για την ίδρυση Ινστιτούτου Λαϊκού Πολιτισμού του Τμήματος Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, το οποίο θα έχει έδρα την Κάρπαθο του νομού Δωδεκανήσου. Τα πρώτα μεταπτυχιακά μαθήματα πρόκειται να ξεκινήσουν τον Νοέμβριο του 2014.

Σκοποί του Ινστιτούτου είναι:
α) Η προαγωγή της βασικής θεωρητικής και εφαρμοσμένης επιστημονικής έρευνας του λαϊκού πολιτισμού στον Ελληνικό χώρο και με ιδιαίτερη έμφαση στον χώρο της Δωδεκανήσου και άλλων νησιών του Αιγαίου, β) Η διάδοση της γνώσης του λαϊκού πολιτισμού σε κάθε ενδιαφερόμενο, τους μαθητές και εκπαιδευτικούς των Σχολείων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Καρπάθου και ιδίως στους φοιτητές Φιλολογίας και των άλλων Τμημάτων της Φιλοσοφικής χολής, των Παιδαγωγικών Τμημάτων του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς επίσης και άλλων Πανεπιστημίων, προκειμένου να επιτευχθεί η καλύτερη κατάρτιση των λειτουργών της Εκπαίδευσης σε θέματα λαϊκού πολιτισμού.

Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται στα τηλέφωνα 210-7277878 και κινητό 6946201402 καθώς επίσης και στην ηλεκτρονική διεύθυνση malex@phil.uoa.gr

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ: Εν αρχή ην ο δάσκαλος.


 Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δε θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θά ‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.

 Γιατί; Απλά, γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δάσκαλου είναι ο αθέρας της βυρσοδεψίας. Και στο τέλος-τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει έτσι το σώμα και την ψuχή μας, ώστε από τη στέρησή μας αποστάζεται το κλάμα, και από την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας…

 Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό… Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που έμεινε αγεώργητη από τον άντρα. Ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά-σιγά κακοβολεί, ωσόπου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης.

 Μ’ ένα λόγο, ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου… Αν έλειπαν οι δάσκαλοι, η γη μας θά ‘ταν τυφλή. Και το σύμπαν ανυπόστατο…

 Και θυμηθείτε: Ο Νεύτων, ο Χάμπλ, ο Αϊνστάιν και οι άλλοι που μίλησαν στο τηλέφωνο με το θεό ήσαν όλοι τους δάσκαλοι.

 Έτσι ορίζεται ο λόγος και η τιμή του δάσκαλου. Το τιμολόγιο όμως με το οποίο κοστολογούν το έργο του οι εξουσίες και οι αρχές πρώτα και ύστερα το άκριτο πλήθος είναι αλλιώτικο. Αλλίμονο! Άχρηστο για τις εφορείες.

 Περιγράφω το σημείο που κράτησε η ακηδία, η παραχάραξη, η στρέβλωση, η τυποποίηση, ο ευτελισμός. Και κάμανε το κακό. Έτσι, ενώ η δουλειά του δάσκαλου είναι να τεχνουργεί ανθρώπους· ενώ αναλώνεται τίμια να ετοιμάζει πλάσματα που θα ζήσουν όχι στη φύση αλλά στον πολιτισμό, όχι στη ζούγκλα αλλά στην πόλη· ενώ όλοι οι άνθρωποι που πλάθει ο δάσκαλος κάνουν ο καθείς το δικό του επάγγελμα, και είναι ο καθείς μία ψηφίδα στο ενιαίο ψηφιδωτό της οικονομίας της αγοράς της πολιτείας, εμείς με τον καιρό εχάσαμε τον ιδρυτικό χαρακτήρα της λειτουργίας του δάσκαλου. Και τη δουλειά του την επήραμε σα μία από τις πολλές δουλειές των ανθρώπων. Ένα επάγγελμα ρουτίνας. Μια μονάδα εργασίας όμοια με τις άλλες βλέπουμε και στο δάσκαλο. Εξεχάσαμε, δηλαδή, ότι στο ψηφιδωτό των επαγγελμάτων ο δάσκαλος δεν είναι η μια ψηφίδα ανάμεσα στις άλλες. Αλλά είναι ο καλλιτέχνης νους ο κοσμητικός και ο επόπτης που φιλοτεχνεί ολόκληρο το ψηφιδωτό. Δημιουργεί, δηλαδή, ανθρώπους κατά την έννοια ότι τους αποσπά από τη δικαιοδοσία του φυτού και του ζώου. Και τους υψώνει στην οντολογική μοναδικότητα του νοήμονος πλάσματος.

 Γιατί αυτή είναι η δουλειά του δάσκαλου. Να δουλεύει το μυαλό, όπως ο καλαντζής δουλεύει το καλάι. Και να παράγει ανθρώπους όπως ο χαλκιάς κατασκευάζει χαλκώματα. Ενώ όλοι οι άλλοι χρησιμοποιούν το μυαλό τους σαν όργανο και παράγουν προϊόντα. Όλα δευτερογενή, και για του βίου τη μηχανή. Βιομηχανία, πες.

Δημήτρης Λιαντίνης





 ΜΙΚΡΑ ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΧΡ. ΤΣΟΛΑΚΗ




    «Το κεφάλι του παιδιού δεν είναι δοχείο να το γεμίσουμε με γνώσεις, είναι σπίρτο και φωτιά για να το ανάψουμε»

      «Σκοπός της εκπαίδευσης είναι να μάθουμε στους 
μαθητές πώς να δημιουργούν ΜΑΖΙ με τους άλλους και 
να είναι ευτυχισμένοι μέσα σ’ αυτή τη δημιουργία 
αξιοποιώντας την παράδοση του τόπου, την ιστορία του 
πολιτισμού & τη σοφία της φύσης»

      «Οι γλώσσες ακολουθούν τις κοινωνίες. Όταν 
χειροτερεύουν οι κοινωνίες, χειροτερεύουν οι έννοιες 
που διέπουν τη ζωή, χειροτερεύει και η γλώσσα που τις
 εκφράζει. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πλουτίζει η 
γλώσσα. Προστίθενται νέες έννοιες που εκφράζουν την
 ευτέλεια που μας διέπει….»


Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ; (Ένα θέμα για την Α΄Λυκείου κι όχι μόνο...)



«Γλώσσα - νέοι - ξενομανία»

   Το επίπεδο της γλωσσικής έκφρασης των νέων, συναρτάται, αφενός μεν προς τα γενικότερα ενδιαφέροντα τους, αφετέρου δε προς την ίδια την αντίληψη και γνώση που έχουν της γλώσσας μας. Χωρίς να γενικεύουμε, όπως λαθεμένα νομίζω συμβαίνει συχνά, η έλλειψη ευαισθησίας, γνώσης, αγάπης, άρα και ενδιαφέροντος για τη γλώσσα, που παρατηρείται σε πολλούς νέους μας -όχι σε όλους, το επαναλαμβάνω-, είναι φυσικό να παράγει και χαμηλής ποιότητας γλώσσα. Θέλω να τονίσω ωστόσο δύο πλευρές αυτού του θέματος: Πρώτον, δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση ανάμεσα στη γενικότερη χρήση της γλώσσας από τους νέους και στον κώδικα που χρησιμοποιούν πολλοί από τους νέους σε ορισμένες μορφές της επικοινωνίας τους. Η «φοιτητική αργκό» λ.χ. ή η «αργκό των μηχανόβιων» είναι ειδικοί κώδικες επικοινωνίας που δεν μπορούμε να τις εκλαμβάνουμε ως μέτρο κρίσεως της γλωσσικής ικανότητας των νέων, αφού οι ίδιοι σε άλλες μορφές επικοινωνίας τους εμφανίζουν άλλη μορφή γλώσσας, πολύ διαφορετική και πολύ καλύτερη. Το πρόβλημα με τη γλώσσα των νέων είναι άλλο: Πόσο καλά, σε έκταση και σε βάθος, διδάσκονται την ελληνική γλώσσα στο σχολείο; Πόσο έχουν ασκηθεί στη χρήση της (στη σύνταξη διαφόρων τύπων κειμένων); Και συγχρόνως ποια είναι τα ακούσματα και τα διαβάσματα τους στη γλώσσα; Γιατί, βεβαίως, η γνώση και η χρήση της γλώσσας είναι απόρροια της γλωσσικής εμπειρίας μας (διαβάσματα - ακούσματα) και του βαθμού συνειδητοποίησης των μηχανισμών λειτουργίας της (διδασκαλία της γλώσσας στο σχολείο).
   Η βαθύτερη και δημιουργική χρήση της γλώσσας κατευθύνεται και στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό πάνω σ' αυτά που ονομάζουμε πρότυπα γλώσσας, και φυσικά τα γλωσσικά πρότυπα κάθε εθνικής γλώσσας είναι τα κείμενα των μεγάλων λογοτεχνών της και, για γλώσσες όπως η δικιά μας με διάρκεια και συνέχεια, πρότυπα γλώσσας είναι επίσης και τα μεγάλα παλιότερα κείμενα μας. Η γλωσσική συγκρότηση του Έλληνα, το πιστεύω ακράδαντα, θα είναι λειψή και ρηχή αν παράλληλα προς τα μεγάλα νεότερα κείμενα, το Σολωμό και τον Παλαμά, τον Κάλβο και τον Καβάφη, τον Καζαντζάκη και τον Μυριβήλη, το Σεφέρη και τον Ελύτη, και τόσους άλλους, δεν διαβάσει Ροΐδη και Παπαδιαμάντη, αλλά και Ερωτόκριτο και δημοτική ποίηση και Ρωμανό το Μελωδό και Καινή Διαθήκη και Λουκιανό και Ξενοφώντα και Πλάτωνα και Σοφοκλή και Θουκυδίδη και Όμηρο - για να μείνω σε μερικά μόνο από τα μεγάλα μας κείμενα.(...)
  Αλλά και για το μεγάλο θέμα της εισβολής των ξένων λέξεων στη γλώσσα μας Θα πω μόνο το εξής: οι ξένες λέξεις μπορούν μόνο να βλάψουν τη γλώσσα μας όσο χρησιμοποιούνται άκριτα, αχρείαστα και σε υπερβολικές δόσεις. Γλώσσες μικρές (σε χρήση), όπως η ελληνική, πρέπει να φυλάγονται από την αθρόα και αλόγιστη χρήση ξένων λέξεων, στην οποία συνήθως οδηγούν το κοινωνικό και πολιτιστικό γόητρο και η εμπορική εκμετάλλευση μιας δεσπόζουσας ξένης γλώσσας. Δεν είναι η ίδια η χρήση της ξένης λέξης που πρέπει να μας ανησυχεί, όσο η αντίληψη, το πνεύμα και οι λόγοι που οδηγούν στη χρήση της. Ο μιμητισμός, η ξενομανία και η εύκολη λύση οδηγούν βαθμιαία στην αχρήστευση πολλών λέξεων της ελληνικής, εις βάρος της αξιοποίησης λέξεων και παραγωγικών μηχανισμών της γλώσσας μας που θα βοηθούσαν αποτελεσματικά να δηλώνουμε έννοιες εκφραζόμενες μέσα από τις ξένες λέξεις. (…)
Γ. Μπαμπινιώτης, από το διαδίκτυο (διασκευή)

ΘΕΜΑΤΑ

Α1. Ποιες είναι, σύμφωνα με τον συγγραφέα, οι διαστάσεις του προβλήματος με τη γλώσσα των νέων; (60-80 λέξεις)
(μονάδες 15)

Α2. Να δώσετε έναν πλαγιότιτλο για την πρώτη και τρίτη παράγραφο του κειμένου
(μονάδες 10)
Β1. Να γράψετε μία συνώνυμη λέξη, με βάση τη σημασία που έχει στο κείμενο, για καθεμία από τις υπογραμμισμένες λέξεις: παρατηρείται, απόρροια, ρηχή, δεσπόζουσας, βαθμιαία.
(μονάδες 10)
Β2. Η «φοιτητική αργκό» λ.χ. ή η «αργκό των μηχανόβιων» είναι ειδικοί κώδικες επικοινωνίας: Να χρησιμοποιήσετε τη λέξη «κώδικας» με δύο (2) διαφορετικές σημασίες από τη σημασία που έχει στο κείμενο και να δημιουργήσετε δύο προτάσεις μέσα στις οποίες θα φαίνεται η σημασία της.
(μονάδες 10)
Β3. Να βρείτε στο κείμενο πέντε (5) λέξεις ή φράσεις με συνυποδηλωτική / μεταφορική χρήση
(μονάδες 5)
Γ. Αναλαμβάνετε να συντάξετε ένα άρθρο που θα δημοσιευτεί στο ιστολόγιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας της τάξης σας με θέμα τον περιορισμό του λεξιλογίου των νέων και την άκριτη υιοθέτηση ξένων λέξεων στην καθημερινή τους επικοινωνία. Στο κείμενό σας να εξετάσετε τα αίτια του προβλήματος. (350-400 λέξεις)
(μονάδες 50)
Συντάκτης: Ελένη Παπαδοπούλου

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Πρόταση διδασκαλίας για τη Νεοελληνική Λογοτεχνία Β΄Λυκείου

 Η διδακτική πρόταση της σχολικής συμβούλου κ. Αγάθης Γεωργιάδου έρχεται να αναπληρώσει το κενό της σχετικής καθοδήγησης και να μάς απαλλάξει από την αμηχανία και το άγχος του " νέου" τρόπου διδασκαλίας και εξέτασης του μαθήματος.






 Η Αγάθη Γεωργιάδου είναι Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων Γ΄ Αθήνας.
Εκπόνησε τη Διδακτορική Διατριβή της στο King’s College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου με θέμα «Πολιτική ορολογία και ιδεολογία στον Θουκυδίδη» και έλαβε το Βραβείο καλύτερης διατριβής στην Κλασική Φιλολογία στη Μεγάλη Βρετανία και Ιρλανδία για το έτος 1988.
  Εργάστηκε ως Ειδική Επιστήμων στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστήμιου Κρήτης και ως μέλος της Ομάδας Λογοτεχνίας του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας (ΚΕΕ) που δημιούργησε τα Βιβλία Αξιολόγησης για τα φιλολογικά μαθήματα. Από το 2003 ως το 2006 στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ήταν υπεύθυνη δύο νέων διδακτικών εγχειριδίων του Γυμνασίου (Ομήρου Οδύσσεια και  Ηροδότου Ιστορίες Α΄ Γυμνασίου).  Συνέγραψε επίσης με άλλους συναδέλφους τα Βιβλία Καθηγητή για τα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄, Β΄ & Γ΄ Λυκείου. Το 2009-2011 δύο χρόνια συμμετείχε ως συντονίστρια στην επιστημονική ομάδα του ΟΕΠΕΚ για την Εισαγωγική Επιμόρφωση των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών με επιστημονικό υπεύθυνο τον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Γ. Μπαγάκη.
  Στο προσωπικό συγγραφικό της έργο περιλαμβάνονται άρθρα και εκπαιδευτικά βιβλία στην Αρχαία,  Νεοελληνική και Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία: Λογοτεχνικές Διαδρομές-Δοκίμια στην αρχαία και σύγχρονη Λογοτεχνία (2005),  Διαβάζοντας Κική Δημουλά (2001), Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες… Σημειώσεις στο περιθώριο των ποιημάτων που διαβάζουν οι ίδιοι οι ποιητές, 3 τόμοι (2006) , Η Ποιητική Περιπέτεια. Μια περιδιάβαση στη νεοελληνική ποίηση μέσα από τους κυριότερους ιστορικούς σταθμούς και τα λογοτεχνικά ρεύματα (2006) κ.ά..

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Για τη διδασκαλία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄Λυκείου

  Εξαιρετικό το βοήθημα για τη Λογοτεχνία της Α΄Λυκείου που επιμελήθηκε η Αγάθη Γεωργιάδου, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο !

 Γράφτηκε σύμφωνα με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών και τον νέο τρόπο αξιολόγησης του μαθήματος και δομείται με βάση τις τρεις προτεινόμενες για την Α΄ Λυκείου διδακτικές ενότητες .
 Κάθε διδακτική ενότητα διακρίνεται σε θεματικές υποενότητες με συγκεκριμένες προτάσεις επιλεγόμενων κειμένων.
  Στο παράρτημα περιλαμβάνονται απαντήσεις σε ερωτήσεις της Τράπεζας Θεμάτων στις δύο πρώτες διδακτικές ενότητες, ενώ η έκδοση συμπληρώνεται από Γλωσσάρι με τους σημαντικότερους λογοτεχνικούς όρους.
  Το βιβλίο απευθύνεται τόσο στους εκπαιδευτικούς όσο και στους μαθητές παρέχοντάς τους χρήσιμο υλικό για τη διδασκαλία τους, μεθοδολογικά εργαλεία, τρόπους προσέγγισης και απαντήσεις σε ερωτήσεις και δραστηριότητες.

Πολίνα Μοίρα

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Το σχολείο ανοίγει!

Και πάλι στο σχολείο...

         Το μυθιστόρημα της Ζωρζ Σαρή Ε. Π. (1995) αναφέρεται στη σχολική ζωή και ειδικότερα στη φιλία της με τη συμμαθήτριά της Άλκη (Ζέη), με την οποία από τότε είχαν αποφασίσει ότι θα είναι Ε[νωμένες] Π[άντα]. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, όλες οι συμμαθήτριες της Σχολής Θηλέων επιστρέφουν από τις καλοκαιρινές διακοπές, σχολιάζουν τις εντυπώσεις και τις εμπειρίες που έζησαν και, μέσα σε κλίμα αισιοδοξίας και χαράς, ξεκινούν τη νέα σχολική χρονιά.


Η τάξη γιορτάζει τη χαρά της πρώτης μέρας. Αγκαλιές, φιλιά, γέλια, φωνές και ψίθυροι, μικρά και μεγάλα μυστικά, φρεσκοσιδερωμένες ποδιές, καινούρια παπούτσια, καινούριες τσάντες, μαλλιά κοντά, μαλλιά μακριά, κοτσιδάκια, κοτσίδες, πιαστράκια, μπαρέτες, χτενάκια, κορδέλες. Μάτια λαμπερά γεμάτα θάλασσες και βουνά, γεμάτα παιχνίδια, γεμάτα τρέλες. Η τάξη ξεχείλισε από τις καλοκαιριάτικες αναμνήσεις. Η κάθε μαθήτρια έχει να λέει για το δικό της καλοκαίρι.
         Η Λένα πήγε στην Κηφισιά, έμενε σ' ένα μεγάλο ξενοδοχείο, το «Σεμίραμις»... Έτρωγε μεσημέρι βράδυ στο εστιατόριο...
         Η Ίντα πήγε στο νησί των Ιπποτών, στη Ρόδο...
         Η Αθηνούλα πήγε στο σπίτι της γιαγιάς, στο Παλιοσέλι της Κόνιτσας.
         - Η γιαγιά μού έκανε όλα τα χατίρια.
         (Ο πατέρας της και η μητριά της πήγαν πάλι στην Ευρώπη...)
         Η Άλκη στο αιώνιο Μαρούσι με τις βόλτες του.
         - ... και το βράδυ πηγαίναμε με τη Λενιώ στον κινηματογράφο...
         Η Αννούλα στο Φάληρο με καπέλο ως να γείρει ο ήλιος κι ύστερα μάλλινο ζακετάκι, να μην κρυολογήσει το παιδί...
         - Αχ!
         Η Ζωρζ ξυπόλυτη στο Καβούρι.
         - Φεύγαμε με τη Ρενέ πρωί, πολύ πρωί, να προλάβουμε τη θάλασσα λάδι, και γυρίζαμε για φαγητό περασμένες δύο. Τα βράδια...
         - Πού πήγες διακοπές; ρώτησα τη Λίλη.
         Κι αυτή, δίχως να χρωματίσει τη λέξη, απάντησε:
         - Στο Παρίσι.
         - Και πώς είναι ο Παρίσι;
         - Πώς θες να 'ναι; Παρίσι.
         Η Κική πήγε στη Μάνη.
         - Ε, και να βλέπατε τον πύργο των παππούδων μου! Στους τοίχους κρέμονται οι πρόγονοί μας, και στο σκαλιστό μακρόστενο τραπέζι κάθονται είκοσι τέσσερα άτομα, και πάνω από το τραπέζι έχει έναν πολυέλαιο μπρούντζινο με είκοσι τέσσερις λαμπτήρες...
         Η φαντασμένη. Άντε να ξεχωρίσεις, όταν μιλάει, το ψέμα από την αλήθεια...
         Η Αθηνά πήγε στην Κερασιά, στο σπίτι της γιαγιάς. Διάβαζε, έγραφε στις φίλες της, έγραφε στίχους.
         Η Όλγα πήγε -πού αλλού;- στο Χιλιομόδι. Η Πόπη στο Λουτράκι, η Τίλδα στη Γλυφάδα, έχουν δικό τους σπίτι εκεί...
         Η Ποζέλι δε θα 'ρθει φέτος στο σχολείο. Πέρσι κουράστηκε πολύ, να ξυπνάει νωρίς για να προλαβαίνει τα μαθήματα. Πώς να ταιριάζει το νυχτερινό τραγούδι με τη Σχολή Θηλέων; Άλλωστε, τώρα το όνομά της μπήκε με μεγάλα γράμματα έξω από τη Μάντρα του Αττίκ.* Γύρω του, τη νύχτα, αναβοσβήνουν πολύχρωμα λαμπιόνια. Αντίο, Ποζελάκι...
         - Πώς σε λένε; ρώτησαν την καινούρια οικότροφο.
         - Μαριάννα Κωβαίου.
         - Σε ποιο σχολείο πήγαινες;
         - Στη Θεσσαλονίκη... Τώρα οι γονείς μου μ' έστειλαν εδώ.
         Αδύνατη, μικροκαμωμένη, με το κεφάλι γεμάτο μπούκλες και μπουκλάκια. Ομορφούλα.
         Παρ' ολίγο να μην έρθει ούτε η Μίνα.
         - Ήθελε ο μπαμπάς μου να με στείλει στο Τορόντο, σ' έναν αδερφό του που δεν έχει παιδί, πολύ πλούσιο... Εγώ δεν ήθελα, φοβόμουν να φύγω, και η μαμά έμπηξε τις φωνές: «Δε δίνω σε κανέναν τα παιδιά μου, τα θέλω όλα κοντά μου...».
         Η Μίνα έχει έντεκα αδέρφια.
         Και η Άλμπα, η λιγομίλητη, τους είπε πως πήγε στην Αίγινα και πως τα είχε περάσει πολύ ωραία.
         (Δεν τους είπε πως ο Αιμίλιος, ο αδερφός της Μαρίνας, την τελευταία μέρα του καλοκαιριού τής γλίστρησε κι ένα ραβασάκι μέσα στην τσέπη. «Σ' αγαπώ», της έγραφε, κι εκείνη δεν κοιμήθηκε όλη τη νύχτα. Τώρα τον σκέφτεται...)
         - Η Αίγινα είναι το πιο όμορφο νησί του κόσμου.
         Δεν πρόλαβε να πει άλλα. Η Ζωρζ την έκοψε:
         - Μα κι εγώ έχω πάει στην Αίγινα, στη Βαγία. Έκανα γαϊδουροκαβαλαρία, κι ο ναός της Αφαίας*ήταν πάνω από το κεφάλι μας. Ο Παναγιώτης, ο φίλος μου...
         - Τα ξέρουμε... τα ξέρουμε, μας τα 'χεις ξαναπεί! φώναξαν οι φίλες της.
         Κι ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο πανηγύρι.
         Όταν μπήκε στην τάξη η κυρία Ερασμία, με το ράσο της και τις μαύρες παντόφλες, όλες οι μαθήτριες ήταν αναψοκοκκινισμένες.
         - Αγαπηταί μαθήτριαι, σας εύχομαι καλήν πρόοδον... Η δεσποινίς Κλάρα θα σας ανακοινώσει το πρόγραμμα.
         Μόλις απομακρύνθηκε η κυρία Διευθύντρια, έγινε χαλασμός από τα πολλά χειροκροτήματα. Η αγαπημένη καθηγήτρια ανέβηκε στην έδρα -ήταν όμορφη, πιο όμορφη από πέρσι. Καινούριο ταγεράκι, μπλε με άσπρες κουκκίδες, και μπλε γρα-βάτα. Μούρλια! Ευχαρίστησε για την υποδοχή και τους έκανε νόημα να σταματήσουν. Τους είπε:
         - Καλές μου φίλες, με πολλή χαρά σάς ξαναβρίσκω. Πιστεύω πως φέτος θα πούμε πολλά, πιο πολλά από πέρσι... Δε χρειάζεται να φωνάξω κατάλογο. Μόνο μια καινούρια μάς ήρθε. Καλώς όρισες, Μαριάννα... Φέτος, συνέχισε η δεσποινίς Κλάρα, θα δώσουμε μεγάλη βαρύτητα στη γλώσσα. Θα διαβάσουμε κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς, και, φυσικά, ποίηση. Θα είμαι πολύ απαιτητική στην έκθεση. Θα συζητάμε κάθε συντακτικό λάθος, ως και τη στίξη. Η φαντασία του κειμένου θα είναι προσωπική σας επιλογή. Θα είσθε ελεύθερες να γράφετε σωστά, το τονίζω, σωστά, ό,τι προτιμάτε... Και, για να κάνουμε καλή αρχή, σας παρακαλώ για την ερχόμενη Πέμπτη να γράψετε μια έκθεση με θέμα: Το καλοκαίρι μου.
         Οι μαθήτριες ενθουσιάστηκαν. Ήταν η έκθεση που ταίριαζε στο κοντινό τους χτες. Η κάθε μαθήτρια θα είχε τα δικά της να πει. Δεκαεννιά ξεχωριστά καλοκαίρια. Η δεσποινίς Κλάρα είχε διαλέξει Το θέμα!
         Πριν ακόμη χτυπήσει το κουδούνι, δίχως μολύβι και χαρτί, έτσι στον αέρα, η καθεμιά είχε ξεκινήσει την έκθεσή της. «Πρέπει η δική μου να είναι η καλύτερη...», σκεφτόταν η Ζωρζ. Ήθελε να ξεπλύνει την περσινή ντροπή της αντιγραφής. Αν τα κατάφερνε να πάρει άριστα ή έστω ένα λίαν καλώς, τότε θα ομολογούσε στη δεσποινίδα Κλάρα την απάτη και θα της ζητούσε συγγνώμη. Δε θα δυσκολευόταν να γράψει την έκθεση, είχε τόσα και τόσα ζήσει στο Καβούρι της! Θα τα έγραφε όλα, για την καφασωτή παράγκα, τη θάλασσα στα πόδια τους, τις βουτιές από τον ψηλό βράχο και τα τραγούδια της παρέας στην ακρογιαλιά με την πανσέληνο που ανατέλλει. Αχ, πώς να περιγράψει αυτή την ασημένια γραμμή που σκίζει στα δυο την ασάλευτη θάλασσα!
         Να σταματήσει το χρόνο πάνω σε μια κόλλα χαρτί, να ζήσει για πάντα την ομορφιά του καλοκαιριού της! Όταν σαν θεά Αθηνά κατέβαινε το λοφάκι, με το σεντόνι άσπρη χλαμύδα και με το χρυσαφί κοντάρι, το ξύλο που είχε βάψει η χρυσοχέρα η Ρενέ! Κυρίαρχος του κόσμου!
         - Έι, τη σκούντηξε η Άλκη, χάζεψες; Ας κατεβούμε στην αυλή.
         Στην αυλή μεγάλες και μικρές μαθήτριες έκοβαν βόλτες, κουβέντιαζαν, κι ήταν τα λόγια τους άσπρα πουλιά που φτερούγιζαν γύρω τους.


Ζ. Σαρρή, Ε.Π., Πατάκης

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Και ο εκφοβισμός καλά κρατεί εκτός σχολικής επικράτειας…

   Συνηθίσαμε να μιλάμε για τον σχολικό εκφοβισμό που εκδηλώνεται από μαθητές προς μαθητές εντός σχολικού χώρου με όλο το φάσμα των εκφάνσεών του και δεν έχουμε αντιληφθεί ότι το φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο στο σχολείο αλλά έχει περάσει και εδραιώνεται οπουδήποτε υπάρχουν παιδιά σχολικής ηλικίας.


   Αυτό το καλοκαίρι έγινα μάρτυρας και παρατηρητής αρκετών τέτοιων περιστατικών σε πλατείες χωριών, σε ανοιχτούς χώρους συνοικιών, σε θερινούς προορισμούς. Το ευτράπελο που επιβεβαιώνει την παραπάνω διαπίστωση είναι ότι ολοένα και περισσότερα παιδιά αντί να απολαμβάνουν το παιχνίδι, την ομαδικότητα, τη συντροφικότητα, τη φιλία, την ανεμελιά και την αφέλεια της παιδικής τους ηλικίας, επιδίδονται με επαναληπτικό τρόπο εν είδει εφαρμογής των μαθημάτων που έμαθαν κατά τη διάρκεια του «επαχθούς» σχολικού έτους που πέρασε,σε πράξεις διάκρισης των «άλλων» παιδιών. Απομόνωναν τον «ανώριμο» μικρότερο (ακόμη κι αν η ηλικιακή διαφορά ήταν ένα ή δύο έτη), περιθωριοποιούσαν τον λιγότερο ικανό στα αθλητικά παιχνίδια, αυτόν που είχε έρθει για πρώτη φορά αυτό το καλοκαίρι στον κοινό τους χώρο, αυτόν που δεν ήθελε να εφαρμόσει κατά γράμμα το ημερήσιο πρόγραμμά τους, αυτόν που πρότεινε κάτι καινοφανές, μια νέα ιδέα, ένα διαφορετικό παιχνίδι. Γενικά, απέρριπταν οτιδήποτε διαφορετικό απ’ αυτό που είχαν θεσμοθετήσει «οι ταγοί» της παρέας που οι υπόλοιποι πρέπει να υπακούν τυφλά και χωρίς σκεπτικισμό.




   Και ο εκφοβισμός καλά κρατεί εκτός σχολικής επικράτειας… Άσκηση λεκτικής βίας με βαρείς χαρακτηρισμούς-ταμπέλες. Ανέβασμα φωτογραφιών στο Facebook με περιπαικτικά σχόλια και φυσικά εν αγνοία του ενδιαφερόμενου. Άσκηση σωματικής βίας με πληγές σωματικές αλλά και ανεπούλωτα τραύματα στην ψυχή του θύματος σε πρώτο χρόνο αλλά και του θύτη μακροπρόθεσμα. Εξάλλου, στον εκφοβισμό όλοι όσοι εμπλέκονται, ακόμη και οι βωβοί παρατηρητές, είναι θύματα.

   Και το διακύβευμα. Όταν συζήτησα με γονείς και συναδέλφους για τα συγκεκριμένα περιστατικά οι περισσότεροι απάντησαν με επηρμένη βεβαιότητα: «Τα δικά μας παιδιά δε βρίζουν, δε χτυπούν και σε καμία περίπτωση δεν εμπλέκονται σε πράξεις εκφοβισμού και βίας». Και ο δικός μου προβληματισμός: όταν εμείς οι ίδιοι, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, εθελοτυφλούμε στο υπαρκτό πρόβλημα πώς περιμένουμε να αντιμετωπιστούν τα κρούσματα σχολικής βίας που με ηχηρό τρόπο πολλές φορές προβάλλονται από τα Μέσα Ενημέρωσης; Με μετάθεση ευθυνών από τους γονείς στους εκπαιδευτικούς και το αντίστροφο; Και βέβαια είναι εξαιρετικά εύκολο να αποποιούμαστε τις ευθύνες μας και ασύγκριτα ανακουφιστικό να τις μεταθέτουμε σε άλλους. Πάντα φταίει «ο άλλος»!

   Μέσα στην προσπάθειά μου να καταλάβω αλλά και να αντιμετωπίσω ανάλογες καταστάσεις, παρόμοιες με αυτές που περιέγραψα παραπάνω, θέτω ερωτήματα βασανιστικά για όλους μας: Μήπως θα έπρεπε να πρυτανεύσει η λύση της ουσιαστικής προσέγγισης των παιδιών; Η συζήτηση και ο απροκατάληπτος διάλογος μαζί τους, η εκδήλωση του  ενδιαφέροντός  μας γι’ αυτά όχι με την αγορά του ακριβού tablet τελευταίας τεχνολογίας, αλλά του γνήσιου ενδιαφέροντος, ώστε να αφουγκραστούμε τα μηνύματα της ψυχής τους, να είμαστε δίπλα τους κάθε φορά που μάς χρειάζονται και μάς χρειάζονται συχνά ακόμη κι αν δεν το εκφράζουν άμεσα. Τα μάτια τους είναι ο αψευδής μάρτυρας της ανάγκης τους και ο γονέας και ο εκπαιδευτικός τότε πρέπει να προστρέχει για βοήθεια κι όχι για κήρυγμα και νουθετήσεις ηθικοπλαστικού χαρακτήρα.

   Τα παιδιά μάς θέλουν δίπλα τους. Ίσως αυτή «η καλή πρακτική» να μάς οδηγήσει να γνωρίσουμε καλύτερα τα παιδιά μας και να δρομολογήσει λύσεις για τον περιορισμό έως και την εξάλειψη του εκφοβισμού μέσα και έξω από το σχολείο.

Ελένη Παπαδοπούλου 16/08/2014

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΡΙΑΡΑΣ: Ο ζηλωτής της γλώσσας

 Με αφορφή τον θάνατο του Εμμανουήλ Κριαρά ας διαβάσουμε το άρθρο του καθηγητή κ. Χαραλαμπάκη. Καλό ταξίδι μεγάλε Δάσκαλε!

Ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΡΙΑΡΑΣ δεν είναι μόνο δεινός φιλόλογος, πρωτοπόρος νεοελληνιστής και συγκριτικός γραμματολόγος, αλλά και ρηξικέλευθος λεξικογράφος, ο οποίος συνδυάζει την απαραίτητη βαθιά παιδεία και καλλιέργεια με τον στέρεο θεωρητικό και πρακτικό οπλισμό.Ως homo universalis διαθέτει αξιοθαύμαστο φιλολογικό υπόβαθρο που του επιτρέπει
να κινείται με άνεση σε πληθώρα επιμέρους γνωστικών αντικειμένων και να εποπτεύει το αχανές φιλολογικό πεδίο με σιγουριά και αυτοπεποίθηση,η οποία διαφαίνεται πίσω από τις γραμμές του συνετού και άριστα τεκμηριωμένου επιστημονικού του λόγου.Με το εκπληκτικό σε εύρος και ποιότητα ερευνητικό του έργο, με το σπάνιο ήθος, την παρρησία
και σεμνότητά του,με τη νηφάλια αγωνιστικότητά του για την καθιέρωση της δημοτικής και τη βελτίωση της ποιότητας του νεοελληνικού λόγου, όπως και με τη γενικότερη ακαδημαϊκή, εκπαιδευτική και κοινωνική του προσφορά, ανήκει, με ομόθυμη επιδοκιμασία, στη χορεία των Διδασκάλων του Γένους,τιμής που ελάχιστοι απολαύουν εν ζωή.
Ο Εμμανουήλ Κριαράς αποτελεί ακραία περίπτωση χαλκέντερου ερευνητή. Εχει καλύψει ερευνητικά μια περίοδο χιλίων χρόνων (11ος20ός αιώνας) σε ένα ασυνήθιστα ευρύ φάσμα γνωστικών αντικειμένων. Και ως δάσκαλος υπήρξε χαρισματικός. Δίδαξε σε διάφορα Πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αυστραλίας. Διακρίθηκε ως εκδότης βυζαντινών και μεταβυζαντινών κειμένων και έργων της κρητικής γραμματείας. Ξεχωρίζουν τα Βυζαντινά ιπποτικά μυθιστορήματα, Το Ανακάλημα της Κωνσταντινόπολης, η Λεηλασία της παροικίας της Πάρου, ο Γύπαρις και η Πανώρια του Γ. Χορτάτση. Η συμβολή του στην επτανησιακή γραμματεία είναι μεγάλη. Το βιβλίο του Διονύσιος Σολωμός, ο βίος και το έργο (1957, 2η έκδ. 1972) έχει χαρακτηριστεί «κλασικό κείμενο». Ο Κριαράς έχει ένα ακόμα προνόμιο: είναι ο εισηγητής της συγκριτικής γραμματολογίας στην Ελλάδα. Τα πολυπληθή δημοσιεύματά του για τη δημοτική γλώσσα και τον δημοτικισμό επιβεβαιώνουν τη βαθύτατη παιδεία, τη διορατικότητα και την ευαισθησία του σε θέματα χρήσης της γλώσσας. Η μονογραφία του Ψυχάρης. Ιδέες, αγώνες, ο άνθρωπος (2η έκδ., 1981) είναι υποδειγματική στο είδος της. Στο Ανθολόγιο Ψυχάρη (2007) φωτίζει κατά τον καλύτερο τρόπο πτυχές του έργου του. Ο Κριαράς άσκησε αποτελεσματική γλωσσική πολιτική, υποδεικνύοντας τρόπους εξόδου από τη «γλωσσική σύγχυση». Τα βιβλία του Αρθρα και σημειώματα ενός δημοτικιστή (1979), Τα πεντάλεπτά μου στην ΕΡΤ και άλλα γλωσσικά (1987), Η γλώσσα μας,παρελθόν και παρόν (1992) και Θητεία στη γλώσσα (1992) συνέβαλαν αποφασιστικά στην καλύτερη χρήση της γλώσσας και την παγίωση αποδεκτών εκφράσεων κατά το κρίσιμο πέρασμα από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Οι Ανιχνεύσεις (2004) συνεχίζουν επάξια τον ίδιο προβληματισμό με καίρια συμβολή στο χρονολόγιο του δημοτικισμού. Το ίδιο ισχύει και για τα Ερευνητικά (2005).

Ενα νέο κεφάλαιο για την καλύτερη κατανόηση της πνευματικής ζωής της Ελλάδας ανοίγει η Αλληλογραφία Κριαρά με λογίους, επιστήμονες και λογοτέχνες του εικοστού αιώνα. Το Ιδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη, το Μουσείο Μπενάκη και οι Εκδόσεις «Πολύτυπο» έχουν ήδη δημοσιεύσει μεγάλο μέρος από το πλήθος των επιστολών που υπάρχουν στο Αρχείο Κριαρά.

Το αποκορύφωμα του ένθεου ζήλου του για την ελληνική γλώσσα στη διαχρονική της διάσταση και στη συγχρονική της ιδιαιτερότητα είναι αναμφισβήτητα το Λεξικό της μεσαιωνικής ελληνικής δημώδους γραμματείας 1100-1669 σε 16 ως τώρα πυκνογραμμένους και ογκώδεις τόμους (Θεσσαλονίκη 1969-2008), οι οποίοι περιλαμβάνουν τα λήμματα α- πνεύμονας. Κατά τον επίσης χαλκέντερο λεξικογράφο αείμνηστο Δημήτριο Γεωργακά, το λεξικό αυτό «είναι θαυμάσιο μνημείο της ισχυρής θέλησης, της επιμέλειας, του μόχθου και της επιστημονικής ιδιοφυίας του Κριαρά».

Η ανάγκη ολοκλήρωσης του έργου καθίσταται επιτακτικό εθνικό χρέος, όπως και η ηλεκτρονική αξιοποίηση του πολύτιμου υλικού. Και τα δύο αυτά έργα έχει αναλάβει το Κέντρο Ελληνικής γλώσσας, στο οποίο ο Εμμ. Κριαράς δώρισε τον Αύγουστο του 1999 τα πολύτιμα Αρχεία του Λεξικού και τμήμα της Βιβλιοθήκης του. Παραχώρησε, επίσης, το δικαίωμα συνέχισης και ολοκλήρωσης του έργου, το οποίο προβλέπεται να ανέλθει στους 19 τόμους. Πολύτιμη είναι και η Επιτομή του λεξικού που εκδίδει το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας. Ως τώρα έχουν εκδοθεί δύο τόμοι (2001-2003).

Στον Εμμ. Κριαρά ανήκει η τιμή ότι εγκαινίασε πρώτος τη σύγχρονη λεξικογραφική έρευνα με το σπουδαίο Νέο ελληνικό λεξικό της σύγχρονης δημοτικής γλώσσας, γραπτής και προφορικής (1995).

Η διαύγεια του πνεύματός του μας αφήνει ενεούς. Πριν από μία μόλις εβδομάδα είδε το φως της δημοσιότητας στο περιοδικό «Φιλόλογος» μια εκτενέστατη εργασία του με θέμα «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και το άρθρο του συντάγματος για τη γλώσσα (1911)». Ο Κριαράς φέρνει στην επιφάνεια εντυπωσιακά νέα στοιχεία.

Ελάχιστοι πνευματικοί άνθρωποι έχουν τύχει εν ζωή ή και μεταθανατίως τόσων τιμητικών διακρίσεων, 105 συνολικά, χωρίς να έχω ολοκληρώσει τον σχετικό κατάλογο. Από τις πρόσφατες διακρίσεις αναφέρω ενδεικτικά μόνο τρεις, κάθε μια από τις οποίες περικλείει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό: Το 1998 του απένειμε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας το παράσημο του Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής. Το 2006 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την ίδια χρονιά του απονεμήθηκε ο «Χρυσός Αριστοτέλης», ύψιστη διάκριση που έχει απονείμει ως τώρα μόνο άλλες δύο φορές το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πλήθος δημοσιευμάτων αναφέρονται στον Κριαρά, ορισμένα από τα οποία είναι αυτοτελείς επιμέρους έρευνες, οι οποίες φωτίζουν πτυχές του πολυσχιδούς έργου του. Κυκλοφορεί ήδη μια εκτενής μονογραφία (Παν. Ζιώγας, Εμμανουήλ Κριαράς, Θεσσαλονίκη, 2008, 461σσ.), ενώ η καθηγήτρια Αλεξάνδρα ΛαμπράκηΠαγανού ασχολείται συστηματικά με την Εργογραφία του (Ηράκλειο 2001). Οι Πραγματώσεις και όνειρα. Σταθμοί μιας πορείας (2001) και η αυτοβιογραφία του Μακράς ζωής αγωνίσματα (2009), που έχει παρουσιαστεί εκτενώς και από τις στήλες του «Βήματος», αποτελούν απαραίτητα βοηθήματα για τον μελλοντικό μελετητή της ζωής και του έργου του, ενώ παράλληλα, καθοδηγούν και εμπνέουν ως «καταθέσεις ψυχής» ενός Ανθρώπου που συνδυάζει τέλεια την επιστημονική κατάρτιση, το σπάνιο ήθος και την κοινωνική προσφορά.

Στη συνείδηση πολλών Νεοελλήνων ο Εμμανουήλ Κριαράς έχει καταστεί θρύλος. Ετσι μόνο μπορώ να ερμηνεύσω τον ανυπόκριτο θαυμασμό μιας φοιτήτριάς μου που την άκουσα στο Πανεπιστήμιο, εντελώς τυχαία, να λέει σε συμφοιτητή της μια μέρα μετά την εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του σοφού Δασκάλου στην Αθήνα στις 20 Μαρτίου του 2001: «Είδα τον Κριαρά με τα ίδια μου τα μάτια!».

Ο κ. Χριστόφορος Χαραλαμπάκης είναι καθηγητής Γλωσσολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. 
 


Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Ψηφιακός Παπαδιαμάντης

Ψηφιακός Παπαδιαμάντης για όλους



Το σύνολο του έργου του Σκιαθίτη είναι προσβάσιμο στον ιστότοπο της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών       http://www.papadiamantis.net/


«Σεβαστέ μοι πάτερ, την παρελθούσαν Πέμπτην έγραψα υμίν διά του ταχυδρομείου ότι έλαβον την από του 2 του παρόντος μηνός επιστολήν σας. Εξέφραζον δε συνάμα προς υμάς την επιθυμίαν μου του να μείνω εν Αθήναις κατά το θέρος. Επειδή όμως δεν εύρον κανένα πόρον ίνα διατηρηθώ, και επειδή νομίζω ότι και σεις δεν εγκρίνετε το να μείνω ενταύθα, μετέγνων και θέλω να έλθω εις Σκίαθον. Ήθελον μάλιστα έλθει διά του μεθαυριανού ατμοπλοίου, αν είχον χρήματα, τοσούτω μάλλον καθόσον και η υγίειά μου δεν είναι ακμαία. Προ ενός μηνός, από της 10 Απριλίου, πάσχω εκ του λαιμού, το δε προχθές Σάββατον, οκτώ Μαΐου, προσεβλήθην υπό πυρετού. Δεν είναι όμως τίποτε, και μη ανησυχήσητε. Άμα φθάσω εις την πατρίδα, θέλω αναλάβει, θεία χάριτι,
Χρήματα μοι χρειάζονται τουλάχιστον τεσσαράκοντα δραχμαί.
Σας ασπάζομαι την δεξιάν και την της μητρός μου
 Ο υιός σας
Αλέξ. Παπαδαμαντίου».

Αυτά γράφει ο 25χρονος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911) από την Αθήνα στον πατέρα του στη Σκιάθο στις 10 Μαΐου του 1876. Σύντομα όμως φαίνεται πως αλλάζει γνώμη και αποφασίζει να περάσει το καλοκαίρι του στην πρωτεύουσα, να βρει κάποια δουλειά «να οικονομηθεί», ιδιαίτερα μαθήματα, «προγυμνάσεις», και να προετοιμαστεί για τις εξετάσεις του για το δίπλωμα του ελληνοδιδασκάλου. Ακολούθησαν αρκετά χρόνια οικονομικής στενότητας και απογοητεύσεων, ενώ παράλληλα μάθαινε αγγλικά και γαλλικά, ώσπου προσλήφθηκε ως μεταφραστής το 1882 στην Εφημερίδα του Δημητρίου Κορομηλά και αργότερα, το 1899 στην εφημερίδα Το Άστυ του Δημητρίου Κακλαμάνου και από το 1892 στην Ακρόπολιν του Βλάση Γαβριηλίδη.

Τη συγκινητική του αλληλογραφία με τους γονείς του -συγκινητική για το είδος της σχέσης που αποκαλύπτει, για την οικονομική κατάσταση της οικογένειας του νεαρού που έμελλε να γίνει ένας από τους σπουδαιότερους πεζογράφους της νεοελληνικής λογοτεχνίας, για την καθημερινότητά του και για την προσωπική του εξέλιξη- μπορεί να διαβάσει κάθε ενδιαφερόμενος στον νέο ιστότοπο της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών, ο οποίος προσφέρει στους αναγνώστες και στους μελετητές του Παπαδιαμάντη όλα τα απαραίτητα εργαλεία για την προσέγγιση του έργου του.

Στον ιστότοπο είναι προσβάσιμα τα Άπαντα του σκιαθίτη πεζογράφου στην πεντάτομη κριτική έκδοση του Δόμου από τον Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο, τα τρία μυθιστορήματα και όλα του τα διηγήματα, ποιήματα και άρθρα, μεταφράσεις του, αλλά και ψηφιοποιημένες παλιές εκδόσεις: η Φόνισσα (Φέξης, 1912), τα αδημοσίευτα εν ζωή διηγήματα της συλλογής Τα μετά θάνατον (Φέξης, 1914), όπου στο προλογικό σημείωμα επισημαίνεται ήδη, μόλις τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Παπαδιαμάντη, η «έμπνευσις και η γοητεία» της γραφής του «μεγάλου συγγραφέα», κ.ά.

Τα πρωτότυπα κείμενα συνοδεύουν ψηφιοποιημένες μελέτες, διατριβές και αφιερώματα περιοδικών, άρθρα, τα πρακτικά της Εταιρείας, αλλά και φωτογραφίες του Παπαδιαμάντη, εικαστικά πορτρέτα του, αναπαραγωγές χειρογράφων του, εξώφυλλα πρώτων εκδόσεων, εικονογραφήσεις διηγημάτων του, αλλά και οπτικοακουστικό υλικό και ντοκιμαντέρ για τον Παπαδιαμάντη και τον κόσμο του. Μια πλήρης βασική βιβλιοθήκη παλαιότερων και νεότερων μελετών για τον Παπαδιαμάντη στη διάθεση κάθε Έλληνα με ένα κλικ.

Πηγή:http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=616433

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Από την Ασκητική του Καζαντζάκη



Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!
«Ε κακομοίρη άνθρωπε», είπε δυνατά, «μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία!
Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την…ώρα που πεθαίνεις, μα ‘ναι πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν!»
Καλή ‘ναι η δικαιοσύνη, μα για τους αγγέλους – ο άνθρωπος ο κακομοίρης δεν αντέχει, θέλει έλεος…
Δεν έχουμε παρά μια μονάχα στιγμή στη διάθεσή μας. Ας κάνουμε τη στιγμή αυτή αιωνιότητα. Άλλη αθανασία δεν υπάρχει.
Χαρά στο νέο που θαρρεί πως έχει χρέος να ξαναδημιουργήσει τον κόσμο,να τον κάμει πιο σύμφωνο με την αρετή και τη δικαιοσύνη, πιο σύμφωνο με την καρδιά του, αλίμονο σε όποιον αρχίζει τη ζωή του χωρίς παραφροσύνη.
Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή ασήμαντη ύπαρξή σου.
Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου.
Η ανώτατη αρετή δεν είναι νά’ σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.
Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: “Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;” Πολέμα!
Ν’ αγαπάς την ευθύνη.
Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
Να πεθαίνεις κάθε μέρα.
Να γεννιέσαι κάθε μέρα.
Ν’ αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα.
Να ‘σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα.
Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.
Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό, την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος.
Πειθαρχία, να η ανώτατη αρετή.
Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου!
Να σπας τα σύνορα!
Ν’αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου.
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!

Ν. Καζαντζάκης “Ασκητική”

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

ΚΥΠΡΟΣ: + 20-7-1974


Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο με την κωδική ονομασία «Αττίλας» ξεκίνησε την αυγή της 20ης Ιουλίου 1974, με αποβατικές και αεροπορικές επιχειρήσεις. Συμμετείχαν συνολικά γύρω στους 40.000 άνδρες υπό τη διοίκηση του αντιστρατήγου Νουρετίν Ερσίν. Η ελληνική πλευρά πιάστηκε στον ύπνο και η αντίδρασή της εκδηλώθηκε με μεγάλη καθυστέρηση. Η Τουρκία υποστήριξε ότι δεν επρόκειτο για εισβολή, αλλά για «ειρηνική επέμβαση», με σκοπό την επαναφορά της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο, που είχε καταλυθεί από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974).

Τα τουρκικά αποβατικά σκάφη άρχισαν να αποβιβάζουν δυνάμεις ανενόχλητα στην περιοχή Πέντε Μίλι, οκτώ χιλιόμετρα δυτικά της Κερύνειας, λίγο μετά τις 5 το πρωί της 20ης Ιουλίου. Σχεδόν ταυτόχρονα, σμήνη τουρκικών αεροπλάνων άρχισαν τις επιθέσεις, συνεχώς και κατά κύματα κατά της ευρύτερης περιοχής της Κερύνειας και της Λευκωσίας, ενώ άλλα αεροσκάφη και ελικόπτερα επιχειρούσαν ρίψεις αλεξιπτωτιστών σε επίκαιρα σημεία. Οι κάτοικοι βρέθηκαν στο έλεος των εισβολέων. Άοπλοι πολίτες δολοφονήθηκαν, γυναίκες βιάστηκαν και αιχμάλωτοι στρατιώτες εκτελέστηκαν.

Η αντίδραση της ελληνικής πλευράς ήταν ανεξήγητα αργοπορημένη. Παρ’ ότι το ελληνικό Πεντάγωνο γνώριζε τις κινήσεις των Τούρκων, θεωρούσε ότι μπλοφάρουν. Μόλις στις 8:40 το πρωί δόθηκε επισήμως από την Αθήνα η εντολή εφαρμογής των πολεμικών σχεδίων, ενώ το ελληνικό ραδιόφωνο (το ΕΙΡΤ εν προκειμένω), μετέδωσε την είδηση γύρω στις 11 το πρωί. Η καθυστερημένη κινητοποίηση έδωσε τη δυνατότητα στους Τούρκους εισβολείς να παγιώσουν τις θέσεις τους και να δημιουργήσουν προγεφύρωμα από το Πέντε Μίλι της Κερύνειας προς τον Άγιο Ιλαρίωνα, έχοντας ως αντικειμενικό στόχο τη σύνδεσή του με τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας.

Τούρκοι αλεξιπτωτιστέςΟι μονάδες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ, όταν κινητοποιήθηκαν άρχισαν να πολεμούν με ηρωική αυτοθυσία, χωρίς μάλιστα να διαθέτουν αεροπορική κάλυψη και σύγχρονο οπλισμό. Αριθμούσαν γύρω στους 12.000 άνδρες (ελληνοκύπριους και ελλαδίτες), υπό τη διοίκηση του ταξιάρχου Μιχαήλ Γεωργίτση, που είχε το γενικό πρόσταγμα στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Στο μεταξύ, άρχισε να κινητοποιείται και ο ελληνοκυπριακός ανδρικός πληθυσμός και να μετέχει στον άνισο αγώνα με ό,τι διέθετε ο καθένας, πυροβολώντας από τις στέγες των σπιτιών του κατά των εισβολέων αλεξιπτωτιστών.

Στην Αθήνα, η κυβέρνηση αιφνιδιασμένη από την εξέλιξη των γεγονότων αρχίζει να παρουσιάζει εικόνα διάλυσης. Κηρύσσει γενική επιστράτευση, η οποία εξελίσσεται σε φιάσκο, δείχνοντας την τραγική κατάσταση που βρισκόταν ο Ελληνικός Στρατός. Και να σκεφθεί κανείς ότι την Ελλάδα κυβερνούσαν οι στρατιωτικοί και ο Στρατός αν μη τι άλλο θα έπρεπε να βρισκόταν σε υψηλό επιχειρησιακό επίπεδο.

Ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Τζόζεφ Σίσκο, που βρίσκεται και πάλι στην Αθήνα ως εντολοδόχος του Κίσινγκερ, συναντάται στο Πεντάγωνο με το αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγό Μπονάνο. Ο παριστάμενος Δημήτριος Ιωαννίδης σε οργίλος ύφος απευθύνεται προς τον Σίσκο «Μας εξαπατήσατε... Ημείς θα κηρύξωμεν πόλεμον!» και αποχωρεί από τη σύσκεψη. Έκτοτε, τα ίχνη του αόρατου δικτάτορα χάνονται. Ο Σίσκο στη διάρκεια της ημέρας μάταια αναζητεί αρμόδιο για συνομιλίες.

Αργά το βράδυ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εκδίδει το υπ’ αριθμόν 353 ψήφισμα, με το οποίο καλεί σε κατάπαυση του πυρός και σε αποχώρηση από την Κύπρο του «ξένου στρατιωτικού δυναμικού». Παρά την ομόφωνη έγκρισή του, αγνοείται από την Τουρκία, η οποία έχοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων επείγεται να εφαρμόσει πλήρως τα σχέδια της. Γενικά, η διεθνής αντίδραση κατά του «Αττίλα» είναι  χλιαρή.

Τουρκική απόβασηΤην επομένη, 21 Ιουλίου, οι μάχες στην Κύπρο συνεχίζονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Στόχος των ελληνικών δυνάμεων στην Κύπρο είναι να αποκόψουν τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας από το προγεφύρωμα της Κερύνειας. Οι Έλληνες στρατηγοί απορρίπτουν εισήγηση για επέμβαση στην Κύπρο, προβλέποντας αποτυχία του σχετικού εγχειρήματος. Δύο ελληνικά υποβρύχια που πλέουν προς την Κερύνεια διατάσσονται να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Οι Τούρκοι εισβολείς, παρά την αριθμητική τους υπεροχή και την ποιοτική υπεροχή του οπλισμούς τους, αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα. Μάλιστα, από ασυνεννοησία η τουρκική αεροπορία βυθίζει το αντιτορπιλικό Κοτσατεπέ (D-354), το οποίο εξέλαβε για ελληνικό πλοίο και προκαλεί ζημιές σε άλλα δύο τουρκικά αντιτορπιλικά.

Την ίδια μέρα, σημειώνεται δραστηριοποίηση του αμερικανικού παράγοντα για την επίτευξη ανακωχής. Ο Σίσκο, που πηγαινοέρχεται μεταξύ Αθηνών και Άγκυρας, δεν βρίσκει κάποιον αρμόδιο στην Αθήνα να διαπραγματευτεί, καθώς  όλοι οι αρμόδιοι έχουν εξαφανιστεί. Την ευθύνη αναλαμβάνει τελικά ο αρχηγός του Ναυτικού, ναύαρχος Πέτρος Αραπάκης, ο οποίος σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Κίσινγκερ συμφωνεί η ανακωχή να ισχύσει από τις 4 το απόγευμα της 22ης Ιουλίου.

Στις 2 το πρωί της 22ας Ιουλίου, 12 ελληνικά μεταγωγικά τύπου Νοράτλας, που μετέφεραν καταδρομείς στο νησί, βάλλονται, κατά λάθος, από φίλια πυρά πλησίον του αεροδρομίου της Λευκωσίας, με αποτέλεσμα το ένα από αυτά να καταρριφθεί (4 μέλη του πληρώματος και 27 καταδρομείς έχασαν τη ζωή τους), ενώ άλλα δύο να πάθουν σοβαρές ζημιές. Την ίδια ημέρα, οι Τούρκοι εισβολείς εντείνουν τις επιχειρήσεις τους. Αποβιβάζουν άρματα μάχης και το μεσημέρι καταλαμβάνουν την πόλη της Κερύνειας.

Στις 4 το απόγευμα αρχίζει να τηρείται η ανακωχή κατά τα συμφωνηθέντα, η οποία όμως θα παραβιασθεί αρκετές φορές από τους εισβολείς. Σ’ αυτό το χρονικό σημείο, οι Τούρκοι ελέγχουν το 3% του Κυπριακού εδάφους, έχοντας δημιουργήσει ένα προγεφύρωμα, που συνδέει την Κερύνεια με τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας.



ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/649#ixzz37zsntOrR

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Περί φιλίας λόγος




Ἐπιστολὴ πρὸς Βούλγαρον Ἡγεμόνα

Ἡ φιλία

49. Νὰ μὴ εἶσαι γρήγορος στὴ σύναψι φιλίας• ὅταν ὅμως συνάψης δεσμό, νὰ τὸν διατηρῆς ἄλυτο μὲ κάθε τρόπο, σηκώνοντας ὅλο τὸ βάρος τοῦ συνανθρώπου, μὲ τὴν προϋπόθεσι ὅτι δὲν ἐπιφέρει κίνδυνο στὴν ψυχή. Διότι οἱ διαστάσεις πρὸς τοὺς φίλους ἐκφαυλίζουν ὅλη τὴν προαίρεσι τῶν ἀνθρώπων καὶ ὑποβάλλουν ὄχι μόνο τὸν ὑπαίτιο ἀλλὰ καὶ τὸν ἀναίτιο στὴν ἴδια ὑπόνοια. Φίλους νὰ κάμης ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν παντοτινὰ ἄδολη τὴν φιλία πρὸς τοὺς ἄλλους καὶ μήτε ὅταν εὐημεροῦσαν τοὺς ἐφθόνησαν μήτε ὅταν δυστυχοῦσαν τοὺς παραμέλησαν. Πράγματι πολλοὶ ἐβοήθησαν κι ἐπόνεσαν τοὺς φίλους ὅταν εὑρίσκονταν σὲ δυστυχία, ἀλλὰ ὅταν ἦσαν εὐτυχεῖς δὲν ἐβάσταξαν τὴν εὐημερία τους• ἔτσι αὐτοὺς ποὺ δὲν τοὺς ἤλεγξε ὁ καιρὸς τῆς συμπαθείας, τοὺς ἐξεσκέπασε τὸ πάθος τοῦ φθόνου. Ν' ἀποκτᾶς λοιπὸν φίλους ὄχι τοὺς φαύλους ἀλλὰ τοὺς ἀρίστους• διότι τὰ ἤθη τῶν φίλων κρίνονται συνήθως ἀπὸ τὴν ποιότητα τῶν φιλουμένων διὰ τῶν ἐντίμων φίλων εὔκολα ἐπαναφέρεται κανεὶς καὶ ὅταν παραπέση, οἱ φαῦλοι ὅμως φθείρουν καὶ τὴν ὑπάρχουσα καλοκαγαθία• οἱ πρῶτοι καλύπτοντας οἱ ἴδιοι τὴν ἔλλειψι τῶν φίλων στὴν ἀρετὴ τὴν κάμουν νὰ φαίνεται ἀνελλιπής, ἐνῶ ἡ συναναστροφὴ μὲ τοὺς φαύλους καθιστὰ νόθο καὶ ὅ,τι ὑπόλοιπο ἀρετῆς ὑπάρχει.

50. Νὰ μὴ ζητῆς ν' ἀκούης τὰ εὐχάριστα ἀπὸ τοὺς φίλους, ἀλλὰ μᾶλλον τὰ ἀληθινά. Διότι, ἂν δὲν πρέπει νὰ πιστεύσωμε στοὺς ἐχθροὺς ἀκόμη καὶ ὅταν λέγουν τὴν ἀλήθεια, ἀπὸ τοὺς φίλους δὲ ἔχει φθαρεῖ ἡ ἀλήθεια καὶ ζητοῦν κι ἐκεῖνοι νὰ λέγωνται τὰ εὐχάριστα, ἀπὸ ποῦ ἀλλοῦ θὰ προέλθη γιὰ μᾶς ἡ γνῶσις τῆς ἀληθείας καὶ ἡ διόρθωσις τῶν τυχὸν ἀνοσίων λόγων καὶ πράξεών μας; Γι' αὐτὸ νὰ θεωρῆς σπουδαῖο πράγμα τὸ νὰ διαφέρουν οἱ φίλοι τῶν κολάκων. Οἱ μὲν κόλακες, ἐπαινώντας σε κατὰ πρόσωπο, καὶ σένα τὸν ἴδιο δὲν ἀφήνουν νὰ λάβης συναίσθησι τῶν σφαλμάτων ποὺ φυσικὰ διαπράττεις καὶ μεγαλύτερα τὰ καθιστοῦν μὲ τὶς διαβολὲς πρὸς τοὺς ἄλλους• οἱ φίλοι ὅμως μὲ τὸν φιλικὸ ἔλεγχο καὶ σένα τὸν ἴδιο ἐνισχύουν περισσότερο, ὥστε ν' ἀντιληφθῆς τὴν παρανομία, καί, ἂν χρειασθῆ νὰ λεχθῆ κάτι καὶ πρὸς τοὺς ἔξω, τότε ἀντὶ κατηγορίας εὑρίσκουν ἀπολογία γιὰ τὴν πράξι. Ὅσο λοιπὸν διαφέρει ἡ ἄσκησις τῆς ἀρετῆς ἀπὸ τὴν προκοπὴ στὴν κακία καὶ τὸ νὰ διαλύη κανεὶς τὶς διαβολὲς ἀπὸ τὸ νὰ διαβάλλη στοὺς ὑπηκόους, τόσο πρέπει καὶ σὺ νὰ προτιμᾶς τοὺς φίλους ἀπὸ τοὺς κόλακες.

51. Ὅσα ἀπὸ τὰ μυστικὰ αὐξάνουν τὴν ἀρετή σου, νὰ τὰ γνωστοποιῆς στοὺς φίλους• ὅσα ὅμως ἐκφαυλίζουν τὴ γνώμη, αὐτὰ οὔτε ὁ ἴδιος νὰ τὰ ἐκτελῆς οὔτε στοὺς φίλους νὰ τὰ διαβιβάζης. Αὐτὸ εἶναι ἄριστο καὶ χωρὶς ἄλλη αἰτιολογία• πλὴν ὅμως, ὅταν ἡ φιλία, ὅπως συχνὰ συμβαίνει στὰ ἀνθρώπινα, μεταστραφῆ σὲ κορεσμό, τότε γίνεται περισσότερο ἀντιληπτὴ ἡ χρησιμότης τῆς παραινέσεως. Πράγματι, τὸ φαῦλο μυστικό, καὶ μάλιστα αὐτὸ ποὺ ὑπεισέρχεται στοὺς λογισμοὺς τοῦ συμμεριζομένου καὶ τοὺς διασείει, ἀπομακρύνει γρήγορα καὶ χωρὶς καθυστέρησι ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀποβλέψη πρὸς τὴν ἐπιστροφή• καὶ ὅταν δημοσιοποιηθῆ θὰ σοῦ προκαλέση βαρειὰ βλάβη καὶ θὰ σὲ διαθέση δυσμενῶς πρὸς αὐτὸν ποὺ τὸ διέδωσε. Τὸ χρηστὸ ὅμως μυστικὸ καὶ τὸν συμμεριζόμενο θὰ συγκρατήση ἀπὸ τὴν διάσπασι τῆς φιλίας, ἐκβιάζοντάς τον μ' ἕνα δυνατὸ δεσμό, τὴν ἀρετή, καὶ εἰσερχόμενο στὸ νοῦ του θὰ τὸν καλέση σ' ἔπαινο τῆς σπουδαίας σου γνώμης, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε καὶ σένα, ἂν παραφέρθηκες σὲ κάτι, θὰ σὲ πείση, βλέποντας αὐτά, νὰ ἀναλάβης χωρὶς δυσαρέσκεια πάλι τὴν πρὸς αὐτὸν συναναστροφὴ καὶ φιλικὴ σχέσι. Πάντοτε λοιπὸν νὰ καλολογῆς τοὺς φίλους, καὶ μάλιστα τοὺς ἀπόντας ἐνώπιον τῶν παρόντων ἔτσι μπορεῖ καὶ τὸ κακὸ τῆς κολακείας ν' ἀποφύγης, μὴ ἐπιτρέποντας νὰ φανῆ στὴ συμπεριφορά σου οὔτε ἴχνος της, καὶ στοὺς φίλους θὰ παρουσιασθῆς εὐαρέστως ἀφοῦ διεβεβαίωσες τοὺς παρόντες ὅτι εἶσαι τέτοιας διαθέσεως, ὅπως ἐφάνηκες σ' αὐτοὺς μὲ τὰ λόγια σου περὶ τῶν ἀπόντων.

Εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση καὶ σημειώσεις: Παν. Κ. Χρήστου.
Περιοδικό Ἐποπτεία, Φεβρουάριος 1992, Ἀθήνα.



Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Ποιητικές σκέψεις θερινών ημερών.



Μανόλης Αναγνωστάκης, "Προσχέδιο δοκιμίου πολιτικής αγωγής", Τα ποιήματα. 1941 - 1971, Αθήνα, εκδ. Στιγμή, 1985, σσ.173-174.

ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ

Οι τσαγκαράδες να φτιάσουν όπως πάντα γερά παπούτσια

Οι εκπαιδευτικοί να συμμορφώνονται με το αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου

Οι τροχονόμοι να σημειώνουν με σχολαστικότητα τις παραβάσεις

Οι εφοπλιστές να καθελκύουν διαρκώς νέα σκάφη

Οι καταστηματάρχες ν' ανοίγουν και να κλείνουν σύμφωνα με το εκάστοτε ωράριο

Οι εργάτες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην άνοδο του επιπέδου παραγωγής

Οι αγρότες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην κάθοδο του επιπέδου καταναλώσεως

Οι φοιτητές να μιμούνται τους δασκάλους τους και να μην πολιτικολογούν

Οι ποδοσφαιριστές να μη δωροδοκούνται πέραν ενός λογικού ορίου

Οι δικαστές να κρίνουν κατά συνείδησιν και εκτάκτως μόνον, κατ' επιταγήν

Ο τύπος να μη γράφει ό,τι πιθανόν να εμβάλλει εις ανησυχίαν τους φορτοεκφορτωτάς

Οι ποιητές όπως πάντα να γράφουν ωραία ποιήματα.


Σημ.: Πρόκειται περί προσχεδίου, ως ο τίτλος, και προσφέρεται εις ελευθέραν δημοσίαν συζήτησιν. Μετά τας ακουσθησομένας απόψεις θα γίνει τελική επεξεργασία υπό ομάδος εγκρίτων Ποιητών και θα παραδοθεί εις το κοινό προς γνώσιν και αναμόρφωσιν.