Ομιλία ενός δασκάλου για το Πολυτεχνείο

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 39 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

    Ήταν οι ανάσες των παιδιών κοντά κοντά σαν να’ ταν μια αναπνοή
    Κι οι ανάσες στα παράθυρα κοντά-κοντά σαν να τανε ένα μπαλκόνι η Αθήνα
    Κι ήτανε οι σφαίρες κι ήτανε το αίμα
    Και ξαφνικά πιάσανε οι ζέστες του Νοέμβρη. Κατακαλόκαιρο στη μέση του χειμώνα.
‘’ Ένας ζεστός Νοέμβρης’’
Δημήτρης Ράλλης-Ρέντης

  Για φαντάσου πέρασαν 39 χρόνια από τότε, τότε λοιπόν ήμουν 13 χρονών. Όλα ξεκίνησαν τον Φλεβάρη του ’73. Ξεκίνησαν οι πρώτες κινήσεις των φοιτητών. Ξεμυτούσαμε και μείς πλάι τους. Στην αρχή από περιέργεια. Στη συνέχεια πιο τολμηρά, αρχίσαμε να φωνάζουμε και συνθήματα και να διογκώνεται το αντιχουντικό συναίσθημα. Εμείς τα μαθητάκια της Γυμνασίου τότε, να μαζευόμαστε ολόγυρα να κοιτάζουμε και όταν χρειαζόταν να φωνάζουμε συνθήματα. Άρχιζαν οι κρυφές συζητήσεις στα σχολεία. Αν σήμερα ήμουν μαθητής Λυκείου (που μακάρι να ήμουν και να μην έχω ζήσει τίποτα απ’ όλα αυτά) το πιθανότερο θα ήταν να μην είχα ιδέα και να ήθελα να την κοπανήσω από τη σχολική γιορτή, να πάω στην παραλία στα internet cafe με μια φιλεναδίτσα, να καπνίσουμε τσιγάρο, να πιούμε καφέ, να στείλω ένα μήνυμα στο twitter ή να κάνω ακόμη έναν εικονικό φίλο στο facebook. Ήμασταν αντιδραστικά τα παιδιά το ’73, δε θα είμαστε το 2012; Και οι γονείς μου να είχαν πάρει μέρος στο Πολυτεχνείο εγώ από αντίδραση θα σφύραγα και θα πήγαινα για καφέ. Κι ας ένιωθα μέσα μου τρυφερά γι’ αυτούς και αληθινά υπερήφανος που ήταν ανυπότακτα παιδιά. Ειλικρινά δε με ενοχλεί που δεν ξέρουν σήμερα πολλά για εκείνη την εξέγερση της νεολαίας τα περισσότερα παιδιά, κάποια γνωρίζουν και μάλιστα καλά. Μια μειοψηφία ζωηρή και τότε μια μικρή μειοψηφία ήταν που τόλμησε να αντισταθεί. Ο Ορέστης από τον Βόλο, η Μαρία από τη Σπάρτη, ο Διομήδης από τη Θεσσαλονίκη. Δε μ’ ενοχλεί, μακάρι να μη χρειαστεί να μάθουν ποτέ, να μην ζήσουν στρατιωτικούς νόμους, ρατσισμό, βασανιστήρια, θάνατο. Είμαι σίγουρος πως αν εμφανιζόταν ένας δικτάτορας σαν τον Παπαδόπουλο θα τον γιουχάρανε και θα τον μούντζωναν ξανά αυτοί οι ανυποψίαστοι μαθητές στους δρόμους. Θα μάθαιναν σε χρόνο dt τι ήταν το Πολυτεχνείο. Γιατί είναι δικιά τους αυτή η ιστορία της εξέγερσης. Νεανική θα ξεσηκωνόταν κι αυτή δεν έχω αμφιβολία. Ξέρω ότι είστε μια θυμωμένη γενιά, μια γενιά που έχει οργή μέσα της, μια γενιά που αισθάνεται μόνη. Η πιο μοναχική που έχει περάσει από αυτή την κοινωνία. Μια γενιά που δεν μπορεί να περπατήσει πάνω στα όνειρά της και δυστυχώς όλοι έχουμε τις ευθύνες γι’ αυτήν την κατάσταση. Τον λόγο δεν τον γνωρίζω. Δεν έχουμε εμείς η γενιά του Πολυτεχνείου να σας αφήσουμε μέλλον. Νιώθετε ότι έχουμε ξεπουλήσει τα πάντα. Σας κοιτάζουμε στα μάτια και καταλαβαίνουμε τη μοναξιά που κουβαλάτε. Ένα σας λέω στη ζωή μας σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός. Ξέρω επίσης ότι εσείς, τα παιδιά , οι αυριανοί πολίτες που γνωρίζουν τι σημαίνει να ταξιδεύεις μέσα στα όνειρά σου, θα ξεσηκωνόταν. Γιατί δεν πρέπει να νιώθετε τραυματισμένοι, αλλά θα πρέπει να αισθάνεστε περήφανοι, να σηκώσετε την ελληνική σημαία, να συνεισφέρετε με τη δημιουργικότητά σας, τον δυναμισμό σας, με τη διάθεση της προσφοράς. Εσείς τα δικά μας παιδιά, που γνωρίζουν ότι οι Έλληνες γονατίζουν μόνο μπροστά στους νεκρούς τους. Τι θυμήθηκα σήμερα 39 χρόνια μετά, όλα ξεκίνησαν από την απόλυτη οργισμένη σιωπή που απέδωσε στον άνθρωπο ό,τι στερήθηκε, ό,τι ονειρεύτηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές. Κάθε Νοέμβρη η καρδιά μας είναι εκεί στην αυλή του φθινοπώρου του Πολυτεχνείου. Ποιος είπε πως δεν έχουνε οι μνήμες μέλλον; Και θα κλείσω όπως άρχισα με ένα ποίημα , αυτή τη φορά με ένα ποίημα του Καβάφη.

  Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ να πούνε
  Φανερώνεται αμέσως το ποιος το έχει  έτοιμο μέσα του το ΝΑΙ και
 Λέγοντας το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
 Ο αρνηθείς δε μετανιώνει.
 Αν ρωτιούνταν πάλι ΟΧΙ θα ξανάλεγε.
 Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το ΟΧΙ το σωστό σ’ όλην του τη ζωή.
Κ. Π. Καβάφης

Ευάγγελος Δεμιτσάνης (13χρονος έφηβος τότε, σήμερα καθηγητής του 4ου ΓΕ.Λ. Θεσσαλονίκης)